Poezi

Kënga e gjyshes



Tregon gjyshja një herë,
na ishte seç na ishte,
na ish një herë një djalë,
si veten shokët kishte.

Dhe unë duke dëgjuar,
shikoj me sytv e mi,
një trim duke luftuar,
për fatet e lirise.

Refreni:

I ëmbël zëri i gjyshes,
kur ngjarjen më tregon,
e lehtë dorë e saj,
mbi krye më ledhaton.

I ëmbël zëri i gjyshes,
kur ngjarjen ma tregon,
e lehtë dorë e saj,
mbi krye më ledhaton.

Kur kthehem nga shëtitja



Kur kthehem nga shëtitja,
Me vete marr ca lule,
Në supe dhe në zemër,
plot zogj me vinë dhe ulen,

Do marr gjithmonë me vete,
Në fushë dhe në mal,
Aroma lulesh tinguj,
Dhe shokëve ua fal.

Do marr gjithmonë me vete,
Një dorë gjelbërim,
Për nënëzën e dashur,
Dhe për babain tim.

Festivali i kafsheve !



Nje mace, nje gomar, nje qen dhe nje kendez
njehere ne nje kohe, e ben me fjale
n´oborrin e shtepise, se lopes nje mengjes
te bejne nje festival

La La La...
sa bukur nje festival
sa mire, sa bukur nje festival.

I pari nis këngen, gjeli i shtëpisë
një këngë me rikiki këndon, këndon
nga fundi spektatorët filloi që ti çudisë
mbaroi me rikiki,
Sa mirë, sa bukur me rikiki....

Mjauuu mjauuu mjauuu
E Dyta na e nisi macja e shtepise
nje kenge te bukur miu gati s´qau
nga fundi spektatoret nisen ti cudise
mbaroi me mjau mjauuuu.

Koncertin e vazhdoi
qeni i shtepise
me nje kenge besnikerie
t´vjeter shume
nga fundi spektatoret
nisi ti trondise
mbaroi me hum-hum-hum

Hum-Hum
sa mire sa bukur
me Hum-Hum-Hum.

I fundit na kendoi
gomari i shtepise
nje kenge papregatitur
dosido nga fundi spektatoret
nisi ti merzise mbaroi me o i o.

Kënga e Vitit te Ri



Ja na erdhi Viti i Ri,
sa jam e gëzuar,
Porsi unë cdo fëmijë,
pret per ta festuar,

Bora zbardhi tej për tej,
fusha edhe male,
Viti i Ri do të na gjej',
me këngë e me valle.

E stolisa bredhin tim,
me lodra me yje,
era jashtë me tërbim,
le të fryjë në pyje,

plot dhurata përsëri,
do më sjellë mua,
babagjyshi i Vitit Të Ri,
oh sa fort të dua.

Një vit i Ri po vjen...

Një vit i ri po vjen sërish,
ti mike e dashur a e ndjen
siç e ndjej unë këndej largësive,
kohën´ si Erë´ që ikën e s`kthen!

Ja vit i vjetër po kalon,
si Hije e Hënës përmbi Dhe...
kur një faqe falë me dritë të zbehtë,
ndërsa tjetrën e err´ si një Re...

Çna mbet pa bërë në kohë të shkuar,
nga vit i vjetër´ çfarë harruam vallë ?
Sa herë u nisëm e dot nuk arritëm,
në ditët që shkuan, ku dot su pamë ?!

Ah´ mos u dëshpro moj mikja ime,
kështu është jeta, nuk e ndryshojmë dot;
„…dikush mbolli një rrënjë pemë Ulliri,
por kokrrat jo´ sja hëngri dot !“.

Ndaj gëzoje ditën´ ashtu siç të vijë,
orën dhe çastin ma gëzo të plotë,
se koha do sjellë gjithmonë vite të Ri,
ndërsa ne nuk festojmë përherë në këtë botë !

Do shkojmë një ditë´ nëpër radhët pa radhë...
Asgjë sdo të marrim me vehte´ dot,
të tëra këndej do ti lëmë...pa fjalë,
nëpër kohën që shëmb çdo gjë të fortë...!

Do ti lëmë miqtë e dashur, dhe miket do ti lëmë,
Do të lëmë të bukurat, çdo gjë do ta lëmë !
Çdo fjalë të ëmbël, çdo puthje të ndjeshme…
Sdo të na lëndojnë më brengat as shpifje e thashethem !

Vetëm një gjë´ do të jetojë përjetë;
*Kujtimi për të mirën´ që njeriu e krijon...
për dashurinë dhe paqen njerëzore...
për veprën që njeriun´ aq shumë e lartëson !* .

Por ti sonte gëzo atje larg´ pa mua,
siç gëzoj dhe unë´ në Detin mallë...
e ndoshta kur ta marrësh gotën në duar,
do të kujtohet një mik´ që ndodhet larg.

Ndërsa unë´ mesnatës do të shikoj atje...
kur yjet i numëronim bashkë në ato brigje...
atje´ kur në bulëzën e lotit tënd...
e pashë Hënëzën´ mallesh tek digjej...

Gëzo mike e dashur kësajë nate të fundme
kur një vit i ngarkuar me aq mall e zjarr...
një kohe të re po i hapë Udhë...
një kohe, që ndoshta diku´ do të na takojë vallë !

Një Ëndërr...
Poemë

E pashë një ëndërr mbrëmë...
jo si vazhdimisht,
kur ëndrrat sna lënë të flemë
për atë që ndjejmë në shpirt,
për të ëmblat fjalë´ që presim
nga miket zemër mira,
për të mirat që adhurojmë´
plot shpresa e deshira...!

Por një ëndërr´ si rradhë herë,
e pashë mbrëmë nga mesnata;
sikur një egërsirë mu sul,
me pamje si lëngata...!

Si Kulçeder dukej nga larg,
si Qen vinte e zvoglohej,
bëhej dhe si veshgjatë
kur ndokund pengohej...!

Kur bëhej gati të sulej
dukej si kafshë me brirë,
si djall e merrte pamjen,
në turinjë si shëmtirë...

Klithte ajo bishë´
me dhëmbët përjashta,
gjer Dheun e gërrvishtëte
me kthetrat e gjata...!

Ndërsa kur më afrohej
aq sa mund ta dalloja,
Tokës seç i ngjitej…
bëhej gjarpër i gjatë...
larosh me njëmijë ngjyra
përdredhjeve nëpër natë...!

Me dukej se sikur
ngado që udhëtoja…
atë gjarpër të shëmtuar,
anës udhës e shikoja...

Por dot në udhë nuk dilte
sepse nuk mund të fshihej,
veç shkurreve gjithë përdredhje
zvarritej e zvarritej.

Bëhej shpesh dhe Qen,
që lihte nga larg lihte,
si Balo i madh Stani…
dhe veshët lart i ngrinte.

Ndërsa i vogël bëhej´
sa një Mi ferrshtje´
sa herë që ndonjë zë NJERIU
dëgjohej tej´ tek fliste!

Ëndrra e çuditshme
vazhdonte e vazhdonte
dhe gjumin shpesh ma prishte
me pamjet që më trishtonte.

Sërish´ sapo më zinte gjumi,
më çfaqej ajo egërsirë,
sikur nga larg më sulej
natën në errësirë…
ku herë bëhej si gjarpër,
herë si qen i lig,
herë si një kulçedër
me kthetrat e gjatë
që vidhte zjarr nga goja
gjithë me helm´ si dallgë...!

Bëhej aqe shpesh
i gjatë, i pa anë,
porsi pjellë merimange
shtrihej brigjeve matanë,
ku thurte atë rrjet,
shtrat të tij të shkretë,
me gjuhën porsi thikë...
gjith Helem që vret aq jetë!

Ndërsa prap kur fliste
I miri´ NJERIU;
ajo bishë´ aq strukej e fashitej,
një me tokën bëhej,
ferrishtes tek zvarritej!

Jo´ Gjarpër më nuk dukej,
as Qen as Kulçedër,
nuk dukej më asgjë,
nga ajo bishë e egër!

***
Të nesërmen i shqetsuar
nga ëndrra gjithë çudi,
nga kafsha e shëmtuar
që mu çfaq me aq pusi...
Një Plak të vjetër e pyeta,
ëndrrën të ma zbërthejë
dhe plaku aq i mënçur´
ja se çmë rrëfeu:

O bir, më tha;´ Kujdes,
se dhe ti si çdo njeri
ke aq dashakqinjë´
që të ngrejnë pusi...
Por një´ qenka si gjarpër
laraman i zi…
dhe plane aq po thur,
me gojë´ aq helm po vjedh´
sa gjer dhe udhën tënde
ai´don të ta bëjë Vrer´,
nëpër gjithë ditët nga shkon,
ai aq Gurë´ drejt teje hedh!

Mos harro o bir´
mbaj mënd çpo të të them;
Kur Gjarprin në ëndërr sheh,
për ty dikush hedh Helm!
Kur Qenin në ëndërr sheh
dikush të merr nëpër gojë...!
Kur Bisha të sulet në ëndërr,
dikush do të të kërcnojë...!

...Por kur të gjithë fashiten,
nuk duken më mbi Dhe,
të liqtë një herë zhdukën´
nga frika që ata ndjejnë...!

Por sërish mund të çfaqen,
sa herë që ti udhën ua zë,
në gjithë poshtërsitë e tyre
kur ti hordhiqet ua zbërthen,
kur në shesh ua nxjerr mashtrimet,
kur nuk i len të zënë vënd!

Pra sërish në ëndrra,
ata do ti shikosh,
herë si gjarpërinjë,
herë si qenë balosh,
herë si kulçedra,
e herë porsi krimba...,
ata që kurrë në jetë
nuk dinë të bëjnë të mira,
ata që me të vjedhur,
me mashtrim të shëmtuar
jetës e ka dredhur duke abuzuar!

Mbaj kujdes o bir!
Më tha plak i meçur,
Ruhu nga të liqtë,
nga ata me shumë fytyra,
që janë si lëkura e gjarprit
me shumë dredha e ngjyra,
të cilët´ në kohën tonë
kanë çiflig e zyra...!

Ata kanë aq buxhet të pistë,
të vënë me shtatqind fytyra,
me vjedhje të çdo lloji…,
pushteteve neper zyra...

Ata paguajnë aq shumë...
vetveten per te fshehur
deri dhe me çdo llojë shërbëtori
të gjallin e bëjne të vdekur!

Ruhu nga ata´
që me famë t´fallsifikuar,
kanë bërë emër të „madh...”
gjer dhe në art e politikë…
Ruhu nga të liqtë o bir,
ruhu nga gjarprinjtë...!

Ruhu edhe ca o bir,
sa atyre të u vijë fundi,
kur Ligji i së drejtës
të pastrohet nga llumi...!

Nënës Terezë Poemë

Sdo të them asgjë më shumë, sepse vetë cdo gjë e the,
kur mirësia jote` lumë, ushqej të mjerët përmbi Dhe!
Kur kjo botë ish e mbërthyer` nëpër luftra vrastare,
ndërsa ti moj Nënë e mirë, bijë e tokës Shqiptare
more udhët drejt të mjerve, tek varfëria më e madhe.

Ku kjo botë një kulm e kish´ të mjerimit më të mjerë,
kur në udhë vdisnin çdo ditë` gjer dhe mijra të sapo lerë...
ku sëmundja e urisë` shtrihej gjatë e shtrohej gjërë,
si një shëmbull aq i turpshëm i ksajë bote që mban erë...,
erë racizmi, injorimi´ pasanikësh të pa vlerë...!

Sdo të them asnjë lavdi, se lavdia ishe vetë,
kur me duar dhe me sy, fale dritë e fale shpresë,
kur urinë ua largove, duke venë dorën mbi plagë,
kur të sëmurët, gjer dhe foshnje´ ti i mbaje gjith` në krahë
nëpër kohën aq të egër, kur kjo botë ndizej flakë...
nëpër luftrat e mizorve që skanë zemër` as shpirt aspak!

Sdo të them jo` asgjë, për të hirshmit sytë e tu
që në skutat e mjerimi´ hidhnin dritë gjithashtu,
dhe mbi trupat e gjymtuar, prekte dora jote e mirë
me kafshatën më të ëmbel e me uje aq të dlirë,
duke dhënë Jetë` Jetëve, kur po shuheshin në errësirë!

Ishe ti një vajzë e re, kur të largtat udhë i more
kur të thirrën *Motër* atje, nëpër vëndet e vorfnorve,
Por ti Nënë´ u bërë shpejt, se më shumë pranë të donin,
gjithë ata që sytë drejt teje, me aq lutje i lëshonin
gjer gjithë shpresat nëpër lot, si një detë tek ti vërshonin.

Nenë` të donte çdo fëmijë` që nuk njihte nënë` tjetër,
çdo i sëmurë nëpër uri, Nënë` të thrriste dhe çdo i vjetër!
Ishin pleq nëpër mjerimë, në betejat e urisë...
ishin plakur, ishin regjur, nëpër udhët e skamnisë,
ndaj të gjithë ty të shikonin si një Nënë` të gjithësisë!

Jo` nuk dua këtu të shkruaj, asnjë varg e asnjë fjalë,
për çka ty të është thënë, nga të mjerët kohë më parë,
për atë kohë kur Falenderimi` gjer në qiell për ty u rrit,
për atë kohë kur vetë rruzullimi´ në ty pau një Yll, një Dritë,
që shkëlqente si asnjëherë, që Jetë` falte për të mjerë.

Ti nuk dallove kurrë në Lloje, as në Rracë e as në Farë,
nuk dallove asnjë njeri` as në Fe, as në Ngjyrë, as në të Parë...!
Por të gjithë njësoj i deshë dhe kafshatën më ta e ndave
duke dhënë nëpër heshtje, pa u mburrur me asnjë lloj fjalë,
pa kërkuar aspak lavdi` për të shënjtën tënde Mirësi!

O ti shëmbull i njerzimit, që një dritë të re´ në tokë e solle,
për të verbërit e gjithë rruzullit që Endën kohës me protokolle...
hyjne e dalin nëpër zyra, kapistallur e armatosur...
me njëmijë plane e fytyra për të vrarë e për të groposur,
atë pjesë të njerzimit që dergjet vuajtjeve e pa mbrojtur !

Por mjerisht shtresa zyrtare, e ksajë bote të tërbuar,
nuk e sheh dot dritën tënde, sepse turpi i ka vërbuar,
grykësia e çfrenuar i ndërsen në pasuri...
aq sa sdinë më se kush janë vërtetë, a kanë pamje në njeri ?!
Aq sa skanë më aspak dhëmbje, nuk kanë ndjenjë` as dashuri !

Ndërsa ty të solli Zoti, i çdo feje e besimi,
si një shëmbull mirësie, ku të mësonte gjithë njerzimi,
se si ta ndajmë edhe të fundit´ gjer kafshatën më të vogël,
me të mjerin, me të varfrin, me të sëmuret që kemi rrotull,
duke falur dashuri, me gjithë zemer` siç fale ti!

Por jo` jo` moj Nënë e mirë, o ti shëmbull i gjithë Hyjnive,
i vetë Zotit mbi çdo Qiell, i gjithë Ëngjëjve e dashurive!
Nuk mësojë dot kjo botë, mbushur plot me të korruptuar,
nuk mësojë që të falë Jetë´ për të vuajturit e mjeruar,
nuk mësojë as politika që të ndalë krimin e çfrenuar !

Nuk mësuan jo´ jo´ dot, që të duan mirësisht,
që të falin për të vobektët dhe të gjindën bashkarisht,
në një fjalë e në një punë, për të ndjekur udhën tënde,
për të dhënë pa bërë zhurmë, pa lavdrime e shitmëndje,
për të falur buzeqeshje, për të dhënë dashuri, mirësi siç bëre ti!

Sdo të ndalnja jo` jo` kurrë`, nëpër vargun tim` me ty,
sdo të ndalesha asnjëherë në këtë botë gjith` hipokrizi,
kur dhe me ty aq po mburren, duke të dhënë tituj të lartë...,
gjer në qiell thonë` do ta ngrejnë` një statujë për ty´ të artë...
gjer në qiell duan ti ngrejnë librat` stoqe` plot levdatë !

Por askush në udhën tënde, nuk të ndjek me mirësi,
me thjeshtësinë që kishe ti; Thjeshtë e veshur, thujase zbathur
nëpër udhët dimërake, nëpër verat zjarr e flakë...
kur ty buza seç tu tha´ për pak ujë, për buk thatë,
kur kërkoje derë më derë, për jetimë e pleq të ngratë!

Jo´ askush në udhën tënde, nuk ecën thjeshtë e njerëzisht,
por nëse e falë një Cent, do shpërbilimin katërfish,
don të dalë gjer në …Vizione, don të dalë nëpër Gazeta,
don dhe titullin më të lartë, si “Human” me shtatë spaleta...
Don dhe udhën për tek Papa, që si “Shënjt” ti ngrihet Kapela…!

Unë e di` se ti po të ishe` në këtë botë` dhe një herë sot,
Do të flisje sërish ndryshe, do të bëje siç bërë mot...
do ti shëmbnje gjithë statujat që për ty´ disa kanë ngritur...
do ti digjnje të gjithë librat që për ty kanë shkarravitur
ca servilë që me emrin tënd´ kanë shitur e profitur...!

Dhe do ndiznje një zjarr të madh, bubulak me tym e flakë,
ku të vrafërit e më të varfërve, do të ngroheshin qoftë dhe një natë,
ndërsa me bronxin e Statujave, do të bëje ca para të mira,
ku do blije thjeshtë ca rroba´ për ti veshur disa mijra…
dhe ca tjegulla për çatira, që të mos laget më varfëria !

Unë e di së çfarë mendon ti, se ti sdonje kurrë lavdi!
sdonje tituj nga ca pseudo, politikanë apo shkenctarë...
që sillen botës si krerë të parë, apo kombit tonë të shkretë
që mbërthyer është në luftë të nxhetë...
në ca duar të të çdo lloji, në çdo qoshe që ka trolli!

Ku mjerisht´ moj Nënë e mirë, sa herë ndihen ngusht në fjalë,
kur u sillet mëndja vërdallë, në të dalë e në të përdalë...
mbas shumë vjedhjesh e shumë mashtrimesh...
kur të shpëtojnë nuk kanë mundësi; E zënë fjalën vec për ty
sikur “në udhën tënde ata po ecin...”, thonë me fjalët që u ngecin!

Unë e di´ se si ti do ti shikonje, me ata sytë e tu të zjarrtë,
unë e di se çfarë do të u thonje, me atë fjalën tënde Shpatë,
gjithë atyre që nuk kanë zemër, veç luftojnë që të bëjnë emër,
duke vënë një maskë të vjetër, për të mos u dukur asgjë e fshehur,
në gjithë kohën ku janë regjur, duke vjedhur e stervjedhur!

Syte e tu do ti shikonin´ porsi drita që prej qiellit´ errësirat i ndriçon´
me shpejtësine e gjithë rrufeve, shikimi yt tej i zhbiron…,
duke ua djegur çdo gjë të vënë´ me mashtrim të korruptuar,
duke ua fshirë përjetësisht emrat´ me thëngjillin e shkrumuar…
duke ua tharë përgjithmonë zemrat me një mallkim të zemëruar!

Por jo jo´ ti nuk mallkoje kurrë, asnjë grua e asnjë burrë,
vec mbas bindjes tënde hyjnore, i le udhës për nga janë nisur,
si të çmendur e të krisur, pas fitimit të harlisur...
që ua lidh këmbë edhe duar, që si kthen kurrë në të penduar
por në Ferrin prush e flakë´ u shkojnë shpirtrat plot mëkat !

Dhe do ti luteshe´Zotit vetë´ që ti falë ata të shkretë`
që nuk e vuajnë varfërinë vetë, as dhe sëmundjen më të rëndë,
pra ata që nuk ndihmojnë njeri, por notojnë në pasuri!
Do ti luteshe që ti falë´ata që skanë dhëmbje për dhëmbjet´ kurrë,
ti falë ata që shpirt e zemër i kanë të ftohta` porsi Gur!

Të dashurës
E dashura ime` nga larg po të shkruaj,
e di se ti mi pret letrat` me shumë mallë,
por ah` moj e mirë, kjo kohë e zhurmuar,
aq shumë më ka munduar, aq shumë më ka vrarë!

Që ditën kur unë ika` si një zog i plaguar,
maleve e detrave, stuhive` përmbi dallgë...
nëpër udhët e pa njohura` aq shumë jam vonuar,
mesnatave të vona i humbur` kaq larg.

I vetëm si gjithnjë` por me ty në mëndje,
me ty në shpirt dhe në zemrën e përvëluar,
për kohën tonë të bukur, për kohën tonë të ëmbël
në atë tokë të shënjtë, në atdheun e bekuar!

Jo` moj e shtrenjta ime, ti aspak mos më thuaj
se sikur unë këndej i lumtur jam ndjerë,
larg prej gjith malleve, i djegur, i pa shuar,
si një gjeth i tretur` Vjeshtës nëpër Erë...!

E di se don të dishë aq shumë` për jetën time,
çbëj këndej` kësaj bote, ditët si më shkojnë,
nata ku më zë, e ku më zbardhë drita,
orët e gjithë ditëve` këndej si më kalojnë...?!

Ah` sdo të pushoja kurrë moj zemër` në të treguar,
ditët shkojnë e vinë të zbehta verdhacake...
netët aq të shkurta, në gjumin e vështirë
nëpër mijra ëndrrat, si një tym...mbas flakëve.

Dielli nuk më ngroh` jo` si në Atdhe,
as Hena si atje` jo` nuk e ka shkëlqimin,
Qiellit këndej larg` yjet nuk ja shoh,
Retë e mjegullnajat ma vrasin dhe shikimin...!

Ah` puna dhe fitimi, mjerisht` moj e mira ime,
janë në duar të mashtruesve, të llojit gjithçfarë...
të kohës së pseudove, të çdo lloj pushteti,
të çdo llojë race e kombi` deri dhe ndër pseudoatdhetarë!

Skllavëria moderne` moj e shtrenjta ime,
lulëzon përbindshëm nën maskën e çdo firme...
nëpër kapitalizimin ku triumfon hajnia...
e quajtur "korrupsion", me gjuhën e batakçinjëve!

Edhe këndej ka vjedhje, ka krime të çdo lloji,
ka vrasje të ftohta` që të hanë të gjallë,
ku ekzistenca shuhet dhe nga një fjalë e vetme
dhe jetës së njeriut, aq ftohtë i vihet zjarr!

Një vulë` moj e mirë, dhe një firmë më pas,
i jep fundin njeriut, jetën ja shkatërron,
thjeshtë pa asnjë faj, pa asnjë mëkat,
vetëm pse njeriu rastësisht` këndej ekziston!

Njeriu dëbohet nga këto vënde, me dhunë zyrtare,
burgoset si shkelës i tokave të këtyre..."pronarëve",
në këto vënde të kësajë bote` të vogël... e të madhe...,
që mbi vullkan e ujë` çdo ditë po kërcen valle.

Valle po kërcejnë, gjersa ndonjë Uragan...
apo ndonjë Cunam gjigand... zorrët të na i bashkojë,
në të Baltës fund` të na i mbulojë thellë...
atje ku ska më Rraca, atje ku ska më Lloje...!

Atje ku ska më Vula, ku ska më zyra për të huaj
që racistet modern, syrtareve masakrojnë...,
atje ku ska më lakime fjalësh, në interpretime ligjesh,
atje ku smund të urrejnë, as nuk mund të na dëbojnë!

Atje ku ska më pseudoatdhetarë të çdo lloji
që vuajnë të dalin në skenë me kongrese farsë...,
ku ska me servile që lavdira boshe trumbetojnë…
kur shterpë është çdo gjë..., ku asgjë nuk mbetet barsë...!

Atje ku ska me firma mashtruesish gjithçfarë,
atje ku bukën e dhënë si mik` më nuk do ta kujtojnë,
atje ku sdo të na sulet asnjë i pa besë` zagarë…
të na hajë mbas shpine, pse e kritikojmë…!

Atje ku sdo të ketë më të bezdisur…
që sytë u errën rrudhash kur kritikën lexojnë…
dhe nëpër gojët gjithë erë` „dhëmbësh çakardisur”…
shajnë e çirren, poshtrojnë e mallkojnë!

***
E di se çdo më thuash; përse unë atje nuk vi...?!
tek vëndi ynë i dashur, tek atdheu i jonë,
ku qielli sigurisht` i kthjellët është gjithnjë
dhe Dielli e Hëna, atje bukur ndriçojnë...

Jo` moj zemra ime, nuk vi dot atje,
ku jeta e njeriut aq thellë është groposur,
nga vrasësit e çdo lloji, deri dhe politik...
që pushteteve janë veshur dhe janë armatosur...!

Nuk vij dot atje, ku njeriu vdes urie,
ku njeriu ngrin në zhele, në dimrin zemërak,
ku njeriu injorohet nga ajo llojë potere...
pseudopolitikanësh, grupesh rrenacake!

Nuk vi dot atje, ku vjedhjësit kanë zënë zyrat
dhe postet më të larta` në shtetin e varfëruar,
atje ku dhe vota blihet me djersën e të mjerëve...
nga qeveritarët e çthuruar, korruptimit të tërbuar!

Nuk vi dot atje, jo` të lutëm mos më thuaj!
Edhe pse dhëmbja e një malli` aq më ka munduar,
nuk vi dot atje, ku klanet e çdo lloji,
peng e mbajnë atdheun, si në kohë të shkuar!

Më mirë këndej, në këtë luftë racistësh...
që çdo ditë i ndrrojnë vulat dhe ligjet për të huaj...
herë bëjnë sikur i zbusin, herë bëjnë sikur i lirojnë
një dashuri e rreme, "puthjesh" në të dëbuar...!

Le të shkojnë vitet nëpër të shkretin mallë,
ndoshta dikur rinia atje tek i yni Atdheu,
do të kuptojë qartë kush vodhi e kush vrau,
do të njohë vërtetë vlerat që ka Mëmëdheu!

Dhe do të vëndosë rregull në shtetin e rimkëmbur,
ku të mos kenë më vënd të sotmit e korruptuar,
ku të mos ketë më krime nga ata të çmëndur,
që atdheun tonë të dashur aq shumë e kanë turpëruar!

Atëherë do të vi dhe unë tek derë e madhe
ku pret dhe ti` e di, ndoshta atëherë` thinjash mbuluar,
por ska gjë moj e shtrenjtë, mallet mbesin malle,
dhe një ditë sigurisht që kemi për ti shuar!

SHKODRA

Ti Zanë e bukur me krye mbi male
e me krahë të hedhun përmbi Dri,
Ti përmbi rrjedhë të njasajë Bujane,
o ti që der Detin ma përpin me sy.

Gjijtë e tu të bukur si Kupë e Qiellit
mbështetun mureve përmbi Kala...
do pika Tamlit rrinë der edhe sot tuj rrjedhun
e aty pinë… kohnat pa pra...

Me tamlin tand të amël`
u ushqyen shekujt nëpër kohna,
Kreshnikët u rritën e morën Udhë
der Mretën iu banë Romës nër Epoka!

Pesmijë Vjet me radhe ti Mretnit Ilirisë mrënë ja rrite,
n`gjinin tand i rrite e nalt në qiell zanin ja u çove,
ti o Shkoderlocja e jonë si Yll drite
vetë Rruzullimit gjithë punët ja pave,
gjithë të mirat e të ligat e tyne` i provove!

Aq herë deshtën ty me të djegun
Akejtë, Romolët, Byzantët, Osmajtë
e deri dhe të Kaukazeve bisha...
SKUTARTA jonë Ilire, lakmi aq shumë ta patën ata kopila!

Ah` por Drini yt i thellë dhe e bukura Bujanë,
ty trupin e përflakun aq thellë në gji ta morën
dhe flakët ty ti shuen në të gjanin Liqë
e në Brigjet e buta përseri të nxorrën...

Nën rreze të Diellit tand të terën e të veshën si Hyjni
e nuse prap të banë për Mretën e për Princa të ri!
Ti ma e dashtuna bijë e nuse e Pellazgëve,
Ti mretënesha e shekujve ne Iliri.

Ti e përmënduna, e duruemja, e dashtuna e Hyut,
kur koha aq e shtërngueme ishte` deri sa burrat...
ma shumë se sa mbretën...dojshin me kënun`
me sundue ata dojshin der edhe Yjtë...!

Ti në gji i mbajte trimnueshem Ardianët, Bardhyl e Genc
e deri nji Teutë të pathyeshme krenare,
që Adriatikut ja mbylli portat prej të shpella ku strukeshin akejtë...
deri dhe Romës vetë asnji Varkë sja la me e notue asajë anë...

Me zanin tand të ambël ti djepa perherë përkunde
dhe me tingujt Kumbanore ti rrite, ndër Gjergja të ri
edhe nji djalë trim, njat farë Oso Kuke
që nam ja la njerzimit njat histori...
kur ai vetë e ndezi njat Kala Barute...
e deri në Kaukaze i dogji bishat ai guxim i ti !

Nuk kjen vra shumë në atë rrethim kur Osos ja banë,
kur ai në erë i derdhi si cungje të djegun nja tridhet mijë...
do zorrë e planca, eshtna e krena...gijatë thonë kjen qelbun
atje ka maja e Liqenit, në tokët e Ilirisë, kah ai Mal i zi...

Ku Vraninë ia thonë ëmnin... atje pra stervina metën në shekuj
anmiqtë e tu moj Shkoderlocja trime, anmiqtë e nanës Shqypni,
atje ku burrat e kombit në erë i hodhën,
E për ty e dhanë jetën tuj u bamun Fli .

Jo` nuk kje me ransi shumë se aty shumë anmiq u vranë,
por me ransi kje për ty moj Zana e jone hyjnore
se ti kishe djem trima që për ty jetën e dhanë
e shëmull ju banë kombit për luftnat botnore… !

Rrugët e tua të gjana mbushur me ftyrat gazmore,
me fjalën plot humor e kangë që shpirti yt e thotë
nëpër ato gojë të ambla të varzave e grave hyjnore
të bukurave që aq ambël dinë më fale atë dashninë e fortë !

Dhe djemtë bukurosha të zhdërvjelltë si Shqarrthi
që Drinin me nji hap e shkapërcejnë për ty,
e liqenit perlat në thellësi ja marrin
veç ty moj Zanë e bukur me të ba me Shkëlzye.

Ndërsa burrat krenarë me shikimet përmbi maja
që flasin me kadalë dhe aq mirë dinë të rrfejnë...
nëpër duer ti marrin ty punët aq të mdhaja
dhe historinë tande gjithnji e ma nalt e ngrejnë!

O Shkodra jonë e bukur, ti vatër e ngrohtë bujare,
Ku në prushin tand u ngrohën shpirtrat ma të mirë,
Ai Mjeda që me kangët për Bylbilin e Bujanës
Shkroj ma të amblën vjershë më vargun nëpër Lirë.

Mandej Gjergji Lahutarë` Fishtjani që në ty u rrit,
I jezuitëve djalë që lahutën mësoj me këndue,
ah, ai pra bash ma i miri i yti kangatare
që për ty trimnitë e gjithë kohnave aq bukur i ka rrëfye !

Po në ty u rritën e krahë morën
kangëtarë të tjerë burrra e gra fisnike,
u lindën dhe për ty shkuen tue u shkri porsi Meteorë,
kohës tuj i dhanun ma të shëndritshmen e çdo drite.

Ai Pashku i Vasjanve, i fjalës ma të mirë
që për Shqypninë shkroj aq ambël, në ty u rrit,
U rrit në ty edhe Shiroka i malleve
që Vajin nuk e ndali kurrë atje larg në Egjypt!

Ah, ma i miri djalë ai Gurakuqi, Luvigji si bylbyl
që në Bari ta vranë të pa besët zëmërliq,
pse ai zëmër i dha Shtetit në të parë...
kur Vlonës Pamvarsia Shqypnisë nalt iu rrit!

Migjeni në ty e muer frymëzimin` der edhe të mërzisë...
kur me dhimbë ai shkrojë për vorfninë kohore...
në ty u lindën shumë të mira, shumë punë u nisën
nëpër mjegullnajat e çdo lufte, e çdo kohe!

Në ty zuni fillë gjuha shqype të shkruhej,
Udhën nëpër ty shqyp...e nisi libri i parë,
e para Gazetë aty zu të mbruhej
prej të mirëve` ma të parëve gazetarë.

Aty zuni fillë Teatri i parë,
e para Opër zu fillë të çfaqej në ty
se ti pate burra e gra të rradhë
artistë që shekullit i dhanë aq famë e bukuri!

I yti ishte i miri ai Zadeja,
që meloditë ja fali Gjergjit përmbi kalë,
Të tutë janë përherë Lorja, Logoreci, Luci, Biku e hareja
që ty moj Shkodërloce të man gjithmonë gjallë!

E jotja është dhe Tinka bija ma e mirë
ndër ma të mirat që nuk të shuhen kurrë,
ajo që zëmrat i bani me u dridhë, kur dilte në skenë
Gruaja që u ba nanë, por kur duhej, bahet edhe burrë!

I yti ishte dhe ai, i miri Serafini
Regjizori që me shikim fliste ma shumë se sa me fjalë,
i Famshmi që famë u dha të gjithë artistëve
me madhështinë e fjalës, e zërit aq të rradhë!

Në ty zunë fillë aq punë ma sparit
që për kah gjytetnimi shkojnë tuj shkëlzye...
si Yjet e ri me rreze arit...
e tuj ta shtuemun ty njatë farë bukurie!

Ti moj Skutë e Artë e gjithë Mesdheut
O nderë e Krenari e virtyteve Shqipëtare,
Ti Simbol qëndrese i gjithë Besës se Dheut
Kah emnin ja thonë Iliri, Troje të Pellazgëve.

E ty që shumkush të thirri Zanë
E ti zanë je me të vërtetë, këtë ta them unë, ta dish!
Sepse ti bukuritë i ke ma të madhnueshme
Se sa vetë Roma i ka, apo i bukuri Paris !

Në vjeshtë...

A të kujtohet e mira ime
kur ti nëpër degë më kaloje si gjysëm Hënë
dhe nëpër gjethet e zverdhuara seç më fshiheshe
atë natë, kur të dua` të pata thënë!

U zverdhe në dritë të hënës, porsi gjethja
që me gishtrinjtë e bukur e shkoje nëpër buzë...
dhe mu afrove pranë, afër tek veshi
e më the ngadalë: Të dua edhe unë!

Mesnata kalojë ndërsa ne` në pyllin e vogël
mbi gjethe fjetëm dhe po me to gdhimë mbuluar,
oh ç`jorgan i bukur na mbulojë atëherë
dhe mbi ç`dyshek të butë fjetëm përqafuar.

Unë rrezën e parë të diellit e pashë në sytë e tu
kur ti më vështroje ashtu thellë` gjithë magji,
kur ti më the; “o shpirt, ma thuaj dhe një herë
atë që më the mbrëmë, ma thuaj përseri”!

Po të dua moj e mirë, të thashë, të dua shumë!
sa gjithë çkam mbi dhe, më shumë, më shumë!
Ndërsa ti më the: “pra aq sa të tëra vjeshtat gjethe kanë,
aq shumë të dua ty edhe unë o Xhan!

U ngritëm dora dora dhe dolëm në udhë,
ca gjethe ngjitur na rrinin` fustanit tënd dhe mua në këmishë,
ndërsa kalimtarët shikonin dhe me vehte qeshnin;
ata e dinin se ne duheshim, e morën vesh të gjithë!

Kjo vjeshtë e sivjetme…

Sa larg kjo vjeshtë më ka gjetur
aq larg prej teje, por jo nga kujtimi…
Çfarë ndjen ky shpirt, oh çfarë ndjen së thelli
Kur kujtoj kohën tonë, atje tek Bliri.

Ah, ajo pemë e bukur si një mal na dukej
Kur shikimet tona aq herë na i rrëmbeu,
Sa herë nën degë të tijë ashtu lagur qemë strukur
Aty ku e morëm njëri tjertin në krahë aq herë.

Rrufetë aty bashkë i pritnim tek kalonin,
Me rrebeshet e shirave të vjeshtës endacake.
Gjethet aty i ndiqnim me sy tek pikonin,
Në tokën e amshuar, në paqën e gjithë paqëve!

Ah` sot kaq larg jam, por ëndërra vjen atje…
Që tek bliri të të gjej bukuroshja ime,
Dhe në krahë të të marr, të rrëzohemi si atëhërë…
Gjer tek lumi të bijem, mbërthyer në rrokullime.

Eh` kjo ëndërr e çmëndur që më zgjon aq herë
Dhe sytë mi mbërthen tek e vjetra pikë,
Ku shpirti ndër kujtime mbërthyer rrin përherë
Me ëndrrën gënjeshtare të kthimit ndonjë ditë.

Ndërsa Trenat shtojnë shpejtësitë këndej në perëndim
Duke na tretur larg, çdo ditë më larg akoma…
E ti më rrin atje ku ëndrrat shoh gjithnjë,
Tek Udha, tek Bliri, tek ajo Strehëz e jona!

Legjendë

Ish një Vashë e ish një Zanë
ish një këngë, një melodi…,
Jo` jo` jo`! , ishte më shumë…
Është dhe sot, gjer n`përjetësi !

Vasha ish bijë e një Nëne,
që aq shumë e kishin vrare…,
kish jo veç Nëntë` djem Legjënde
por një popull Shqipëtarë !

Dhe kur Nëna nëpër dhëmbje
klithte gjamëve nëpër vaje,
ajo shprese seç i jepte…
me të bukurat Këngë të sajë !

Me të ëmblat melodi…
ajo i falte aq shumë gëzime
nëpër Krojet plot freski...
nëpër Fllad të çdo Lëndine.

Dhe ja fshinte aq herë Lotin,
nëpër gjamë` e gjithë mundimet...
Sa herë nënës ja nxinin motet...
ajo këngen seç e niste…

Vetë Kreshnikët e dëgjonin
lart në bjeshkë e nëpër maja…
edhe mjeshtrat tek latonin…
Gurët për kalatë e mdhaja…!

Dhe lumenjtë në Det kur shkonin
nëpër rrjedhë e gurgullima…
meloditë seç ja dëgjonin,
tek këndonte për Gjeraqina…!

Dhe heronjtë tej në varre…
ngriheshin netëve të vona
dhe dëgjonin zërin e sajë
tek dy Drinat dhe tek Valbona…!

E dëgjonte me mall dhe fëmija,
edhe plaku me i moshuar,
e dëgjonte Iliria…
gjithë një komb i mrekulluar !

Thonin se ajo ishte Zanë,
thonin se ishte Legjendë...!
Jo nuk thonin veç se e donin,
por ajo është e vërtetë !

Ishte malli që nuk shuhet,
Ish` si drita në mëngjes,
Ishte Zëri i Pagarushës,
Ishte Kënga që kurrë nuk vdes !

Ish një Vashë e ish një Zanë
ish një Këngë, një Melodi…
Jo` jo` jo`! , ishte më shumë…
Është Legjendë në përjetësi !

Ti më fal e dashura ime

Ti më fal e dashura ime
pse unë sërish nuk erdha dot
pse peng po më mbajnë këto udhëtime
nëpër mesnatat e errta, në këtë botë të ftohtë!

Unë të mungova sërish dhe sonte
Në takimin tonë të lënë ka mot…
Nuk munda shpirti im, nuk munda
Kjo udhë e gjatë po më lodhë aq fort.

Me ke pritur…

E di se më ke pritur, siç prite çdo të shtunë
Trenin e fundit atje në Stacionin tonë.
Atje ku ke pritur atë natë aq shumë,
Atë natë që ke qarë aq fort, aq fort.

Te ndjeva…

Të ndejva o shpirt, në atë orë të ndjeva,
kur mesanata kalojë dhe treni i fundit kish ndaluar
të pashë o zemër, të pashë tek më kërkoje
në atë peron të shkretë, tek silleshe e vetmuar.

Të pashë…

Të pashë kur ti udhën ngadalë e more
Me hapat e trishtueshem si në funeral…
Nuk doje jo vehtes ti besoje
Se unë sdo të vija më aty si me parë.

Ti ktheje kokën…

Ti e ktheje kokën pas, si atëherë,
kur ndaheshim mëngjeseve në udhën e madhe
dhe dorën e bukur lart e ngreje
si një shënjë Fanari…përmbi Oqeane!

Ti më prisnje…

Ti më prisnje çdo të shtunë në atë stacion…
Ndërsa sot` aq vite që atëherë kanë kaluar
Që nga nata kur unë u arratisa
Në këtë botë të ftohtë, për ty dhe për mua!

Një vit i Ri po vjen...

Një vit i ri po vjen sërish,
ti mike e dashur a e ndjen
siç e ndjej unë këndej largësive,
kohën´ si Erë´ që ikën e s`kthen!

Ja vit i vjetër po kalon,
si Hije e Hënës përmbi Dhe...
kur një faqe falë me dritë të zbehtë,
ndërsa tjetrën e err´ si një Re...

Çna mbet pa bërë në kohë të shkuar,
nga vit i vjetër´ çfarë harruam vallë ?
Sa herë u nisëm e dot nuk arritëm,
në ditët që shkuan, ku dot su pamë ?!

Ah´ mos u dëshpro moj mikja ime,
kështu është jeta, nuk e ndryshojmë dot;
„…dikush mbolli një rrënjë pemë Ulliri,
por kokrrat jo´ sja hëngri dot !“.

Ndaj gëzoje ditën´ ashtu siç të vijë,
orën dhe çastin ma gëzo të plotë,
se koha do sjellë gjithmonë vite të Ri,
ndërsa ne nuk festojmë përherë në këtë botë !

Do shkojmë një ditë´ nëpër radhët pa radhë...
Asgjë sdo të marrim me vehte´ dot,
të tëra këndej do ti lëmë...pa fjalë,
nëpër kohën që shëmb çdo gjë të fortë...!

Do ti lëmë miqtë e dashur, dhe miket do ti lëmë,
Do të lëmë të bukurat, çdo gjë do ta lëmë !
Çdo fjalë të ëmbël, çdo puthje të ndjeshme…
Sdo të na lëndojnë më brengat as shpifje e thashethem !

Vetëm një gjë´ do të jetojë përjetë;
*Kujtimi për të mirën´ që njeriu e krijon...
për dashurinë dhe paqen njerëzore...
për veprën që njeriun´ aq shumë e lartëson !* .

Por ti sonte gëzo atje larg´ pa mua,
siç gëzoj dhe unë´ në Detin mallë...
e ndoshta kur ta marrësh gotën në duar,
do të kujtohet një mik´ që ndodhet larg.

Ndërsa unë´ mesnatës do të shikoj atje...
kur yjet i numëronim bashkë në ato brigje...
atje´ kur në bulëzën e lotit tënd...
e pashë Hënëzën´ mallesh tek digjej...

Gëzo mike e dashur kësajë nate të fundme
kur një vit i ngarkuar me aq mall e zjarr...
një kohe të re po i hapë Udhë...
një kohe, që ndoshta diku´ do të na takojë vallë !

11 Vjecari Catist

"Chat-ist i vogël jam
operatorët frik s'i kam
10 marr ne mësime
babin peshkatar e kam
mami shet fruta perime.

Me shoket on- line
bëjm' gallat përdit
t'u u sha me fjalë
më keq se sa fëmitë.

Shoqet i kam t'mira:
ca jan' t'bukra kinge
e ca jan' shëmtira
disa shtirren t'zgjuta
dhe te fusin kunja
po un kam qen' portier
dhe nuk pys për bomba.

Rroft interneti
se na qiti m'drit
shëroi edhe gjyshin
që s'shifte ka syt.

Në shtëpine tonë
e kena bo me listë
n'orën 5 të mjesit
nizet kompjuteri shpisë.

I pari është babi
qe rri lexo lajme
po jan me figura
e me teta te zhveshme
se i pash i ditë
ke vrima e derws
dhe ai po thoshte:
"Ene këto rruspie
te lejn pa menje !"

Pastaj futet gjyshi
qe kliko ke bursa
se lek ka investu
do me i shtu me tepwr
se Sudja i pat mor ne brekt!!!
Gjyshin e kam trim
futet dhe n chat
me emrin "i bukri"
i hodhi ne tok grat.

Pastaj gjyshja vje,
futet ne dhom
i rras gjyshit shpulla
se ngeli në chat
me robt tu u zon
e na flliqi fare
ktë' mhallen ton.

Ka ora 7 mami vje me vrap
kliko te horoskopi
me pa a o' me fat
pastaj shko ke ca
faqe kot m koti
me lule e lajna,
ku shesin rroba t'vdekmish,
bizhuteri gabi
dhe receta supash
me lwkure arabi.

Masanej m'syn gjyshja,
po mu nuk me lejn,
m bojn gati shpejt
e me nisin n'shkoll.
Gjyshja shko ke lojnat,
kazinot, bixhozi
se luhen pa pare
dhe fito dollar.
U bo nja 2 vjet
qe lu pa pushu
po gjo i mu*
ajo s'ka fitu
se i bojn me hile
- me thot ajo mu.

Deri n'orn 1
n'rrojn venet me gjyshin
karrigen ngroft e majn
deri sa vje klyshi,
- kshu m'qujn ato mu.

Për 5 minuta drek haj un'
i laj durt shpejt
me uj, pa sapun
shkoj dhe puth gjyshin
dhe i them t'u ju lut
venin te ma lshoj
se kam rradhn un'.
Ai m shikon dhe thot me prti:
"H mor kopil a u ktheve ti?
'ne kaq shpejt sot
apo i le or't e funit
pr me ardh n shpi?!?"
Jo mr - i them una
- kisha 6 or
dhe mezi kam ardh
se po bie ne bor !!!
Hmm ,- thot gjyshi
dhe shkon n dritare,
kur born shikon
ai habitet fare.
Bre, bre- thot' edhe kokën tund
- dikur binte me flok
tani e hedhin kshtu me 1 cop,
po si nuk e pash fare,
po kur ra ne tok ?!?
Po kshtu është kur rri aty
ulur mbi ekran e merresh me lop !!!
- ja pret gjyshja teksa gjelln bn.

Me vrap ne karrige
shkoj e ulem un'
me miun e vogël
klikoj tek chat-i, ose atia,
si i thot' për shkurt ajo teze Xhevrija.
Dhe futem ke Dhoma Shqipria
pickoj nja 2 goca
e shkruj zhgarravina,
ngacmoj Lozonjaren se ajo lu me mu
e shtyj katunaren se ajo do pak dru
i boj filma Lolitas
se ajo m'do shum' mu
kujto se jam i mir,
20 vjeç djal' me pasuni e vetur
ne kup për tu pir.

Ene kshu me rrena
kam zon 2 dashnore:
njëra quhet Djella tjetra Salvatore.
E para është stiliste, e dyta piktore,
thon jan' simpatike
po m'duken konviktore,
m'thon se jan puntore,
sidomos me goj, qndisje e pun' dorë.
Po gjyshi m'ka thon:
femnave naze mos u boj
se t'gjitha jon t'veanta
asnji nuk o isoj !

Dhe ort kalojn'
prindrit ne shpi vijn',
mami thesin e lakrave ke dera e hedh
shtrihet ne divan
se o bo telef.
Babi vje m von
sjell 5 a 6 peshq
duket shumë i lodhur
me flokt si dreq.
E plas muhabeti, lesh politike
Fillojn' t'shamet keq
fluturojn' jastikt,
po un rri ke dhoma e myllem me cels
Kompjuterin s'e lëshoj deri nesër n'mjes!!!"

Ty po të drejtohem,vajzë moj syzeze
me do a sme do,kjo është hipoteze€š merzitje

Pamja jote e ëmbël,posi teoreme
kur te shoh përpara,sikur zgjidh probleme dashuri me shikim te pare

Ti je elegante si ekuacion
mesi yt i holle posi ypsilon detar

Supet delikate,pika infenksioni
qafa si cilinder,koka si trung koni€š


hunda si segment,posi reze drite
veshet simetrike balli si orbite

Buzet si elips,mjekra si kupole
sytë si dy vatra,vetull parabole€š

Cmi ke ndare aq bukur floket si spirale
oj tu thafte dora si me simetrale

reze rezatojne syt e tu te qeta
njeri reze alfa,tjetri reze beta

për ty psheretimat qe dalin rethore
hapen vale-vale si rathe bashkqendrore
unë e ti një thyese lidhur ne një bosht
ti numerusi sipër,unë emerusi poshte

po s'të bëra jetën diell si pranvera
cvite me janë taksur mi shumezofte zerua

çdo fjale qe të thuash do ta fus ne kllapa

dashurisë për ty mos ti shuhet vapa
dhe oh si do ritet me hapa ritmike
sot fuqi katrore mot fuqi kubike
bukuria jote bukuri limit
mi perndau mende gjer ne infinit.

me tretë formule,me shkrive te gjallë
si një copez akull ne plus njeqind shkalle

folme shpirti im,shpirt ne maximum'
se pa ty skam gjume as ne minimum!

Vlora
"Kemi brigjet plot me skafe
turist' plot nga gjithë bota
det si yni s'ka Evropa
lum si ne qe na ka Vlora detar detar murit me koke murit me koke zgerdhihet

Mirdite
Kena pula qe hane gur
kena shkrepa me ba mur
kena pisha me ba drite
lum për na qe rrim' n'Mirdite >merzitje perqeshje

Sarande
Kemi Jonin për tu lare
pranë Greqise për pazar
shtepi bosh e me verande
lum si ne për k'te Sarande detar detar

Shkodra
Kena Bunen e Liqenin
kem' Rozafen dhe humorin
kem' gjakmarrjet e shoqnine
s'ka si Shkodra për Shqipnine

Korça
Kemi fjalët, pastërtinë
nikoqire e besimtare
arsimdashes e shtegtare
Korça jonë nuk ke te share murit me koke murit me koke

Tirana
Kemi Dajtin edhe Lanen
Parlamentin,aeroportin
njerëz plot,pluhur e zhurme
o Tiron te duam shumë. lule dhe puthje fle gjume

Durresi
Kemi portin me të madh
kemi plazhe te pamate
korridorin tetë, si dhe autostrade
Durrsi i refugjatve e Teutes me varke detar detar

Gjirokastra
Kemi keshtjellen, shtepite muze
ish- udheheqsin, te madhin Kadare
konsullaten, tregtare me shumicë
Gjirokaster guri, kursen pa teprice

Fieri
Kemi fushat myzeqare
kemi Benz-a kemi pare
bejm' kanabis e duhan
Fieri ynë qe je me nam

"Hajdutet e Llaçit"
Ne mëngjes Dielli po shkelqente si
çunat e lagjes po vidhnin
Ore ore lulebore
oje ku e more pafshim pafshim

Nga shqiptarët,për shqiptarët,kushtuar shqiptareve .......

MEMEBALTA quhet toka
ku te iken befas koka
ku kam dashur meme e atë
ku na grine fajdet parate
ku ne kemi fis e fare
ku ka drite me pishtare,
ku ka diamant e ar,
po s'gjen ujë për tu lare.
MEMEDHE-kjo cope toke
qe te bën me dhimbje kokë
ku u shemben kombinate
dhe hajdutet ngrënë pallate

ku bën ligjin kontrabanda
me mafioze nëpër banda
ku disa shesin dhe dhembet
qe te ikin nga sytë kembet.
MEMELLUCE-quhet ky vend
ku ka deputete me mend
qe perleshen e bertasin
qe nuk dinë se c'fare flasin
ku ka ligje dhe rend
(për shaka, jo me gjithë mend)
ku te grijne si sallate
jo me larg se ne gjykate
ku për turp tjetri te zhvesh
e polici rri e qesh
(dhe këtë t'ua dish për nder
se ka dhe tritol nën dere...)
Këtu rroj me mall dhe shprese
te jem gjallë gjer ne mëngjes.
MEMEDHEU-është milioni
vila, benz-i, telefoni.
Është vend ku c'do gomar
ka me vlerë se një shkimtar...

Të kam aq larg i dashur

Të kam aq larg i dashur
por prap të dua!
Ti nuk lajmërohesh,
pse më ke harrua?
Cka bëra keqë që më nuk më don
apo ndoshta ke qjet tjetrën kon
qe më shumë e dashuron?
Si i harrove ato ditët së bashku?
A mund të na sjell zoti dashurin e përparshme?
Ne mendjën time të kam vetëm ty
Në zemrën time të ndjej vetëm ty
Të luteëm zemër mos më harro
dhe lajmërohu nëse ke kohë!.

Dhembja ne gjoksin tim
me rendon shum per ty
kur malli me buzeqesh,
dhe ne zemer po me rri.
Ka zen vend dhe nuk luan dot
qe me ben syrin me lot!
qe me dridhet buza e that,
shpirti digjet flake-flake.
Shum rend qenka keshtu t'jetosh!
me dhembje, mall, e dashuri
perse zemra nuk gezohet dot,
perse shpirti rrin n'vetmi.
Kur ti lexosh keto rreshta
mendo se jam afer me ty
te tregojn shkronjat e zeza!
sa me mungon mua ti ! Te dua

ete njeriu i lodhur
Të kthehesh po njeri, pa e ditur kurrë

Sa fare pak nevojë ke për këtë jetë

E të ulesh prapë në të njëjtin stol

Siç ulet zëri kur thuhet një sekret



Sërish po aty, në po atë lulishtë

Me po atë gazetë në xhep të pardesysë

Edhe po aq i zbehtë, edhe po aq i trishtë

Në po të njëjtën ditë, gjersa ajo të ngrysë



Të flakësh cigaren, pa e ditur fare

Se i ulur prapë në po të njëjtin stol

Ende po thith po atë cigare

Në të njëjtin çast, në të njëjtin rol



Prapë po në vete pa e ndjerë aspak

Çfarë ngjet viseve të tu të mishtë

Mbetur pezull përmbi litarë gjaku

Në të njëjtën jetë, në po atë lulishtë



Të kthehesh, borxh i mbledhur me zor

Me ngjarjet e me dje-të e asnjë dite

Pa e ditur kurrë sesi gjithmonë

Sërish je ai që sapo mbrriti

Vështrimi i cili dhomës



Vështrimi, i cili dhomës i futet gjer në palcë

Prej më shkul e më kthen shigjeta

Që ngulen rreth e qark sikur letra në zarf

Pa dhimbje e plagë nëpër palët e veta



Vëmendja e davaritur mbi të gjithë librat

Më derdhi mbi ngjarje të mbetura të veja

Besova kohën për shumë kohë, historinë

Libra gjeta mureve, përsa jetën se gjeja



Kureshtja që lashë në çdo hap që hodha

Më zbrazi fund e krej dhe tutje me degëdisi

Si të isha mbeturinë e gjërave që mësova

Dhe rashë për nën vete si përposh një plisi



Vetmia që shumohet përanash vetmisë

Si të ish një popull i zgjedhur por fatzi

Që bredh kuturu nëpër shkretinë time

Pa troje, pa jetë, dhe pa asnjë Moisi.

Me ty do rri pak



Me ty do rri pak por s’e kam llafin aty

Kush vete si unë me kaq zell tek njeriu

Ka harresën, hutimin mbi supe përditë

Cilin emër thërret të kthej kryet udhës?

Vetëm në një ëndërr ti më zgjon vërtetë

Me ty do rri pak, por se kam llafin aty.



Shkasi i marrisë që thellë më rri,

Ngrehur në përgjim, përditë e përnatë,

Më fal këtë orë të them lamtumirë

S’del të flas bukur, as të them gjatë

Sesi pra për mua si çark është prirë

Shkasi i marrisë që thellë më rri



Shkallët e kësaj kulle që digjet

Do shëmben e nuk do mbajnë mëtej

Zbrazma pra frymën, mishin lehtësoma,

Të jem si pupël kur të bie mbërdhe

Shkallët e kësaj kulle që digjet



Monoton e njeri, pa shpresë të përsëdytur

Lëshohem, një lëmoshë, në shkallën e parë

E ngjitem ngadalë. E ngjitem ngadalë

Pas jetës sime me këtë damkë zjarri

Që mban lidhur orët, si këto shkallë

Saturnale



Mendimet e liga të më iknin të gjitha

Si njerëzit nga ky shesh prej vapës

Të ngelet i shkretë është ideali i çdo qyteti

Endërra e fshehtë e çdo truri domosdo.

Im atë mallkon vapën, më zgjat një cigare

E më shpjegon se nuk ja del dot më;

(në fund të fundit nata nuk mund të flerë,

deti s’di not; qielli ende nuk ka fluturuar tej,

dhe nuk mund një baba dot të atërojë).



Shpik ndërkaq, një kushëri, diku larg

Që mund të na strehojë ca kohë. Nuk ka

Vetmi më të madhe sesa kur je me babanë

Dhe fillon të bëjë llogari: shtëpinë kaq

E barkën mund t’ja shesim mirë filanit

E rrjetat pasi ti arnojmë, të na i blejë

Do gjendet doemos dikush. Ndërkohë

Përshëndoshu me të gjitha dashnoret;

Atë që më shumë të pëlqen bëje të qajë

Thuaji se po shkon në Guine të Re

Të vësh para për ta martuar. Thuaji

Të presë. Thuaji se do t’i shkruash

Letra më të gjata se tërë jeta e saj,

dhe padyshim, oh, më të bukura se jeta.



Kështu foli im atë këtë pasdite të valë

Si një që di të bëjë pazar, e duke ngritur zërin

Di të ulë çmimet. Kështu, pra foli im atë.

E mjegullt është drita e vapës. Turbull

Më shfaqen tërë sendet, porsi kujtime.

Një moshë jo e imja kallet në mishin tim

Si të ish një kamë e ndryshkur, e pateh.

Ende më flet im atë këtë pasdreke të valë

Dhe zë e mbaj vesh si t’isha akoma gjallë.

Ura
Përditë pi helmin që humbe

Përditë humb helmin që më duhet

Përditë jam gjembi që shtyhem

Në thellësi të thembrës që më zë frymën

Nëpër gjithë mjegullën e hapësirës

Tani që e ndiej trupin nuk e gjej



Kur të jem nëse dua një kullë e kotë

Në bregun e kundërt të shpresës sime

Atje, si përmbi heshtjen tënde që thotë

Se fija e barit që mëton të dridhet

E bën gjithësinë të vdekshme, asaj çdo gur

Do i jetë një fytyrë e kryer përgjysmë

Dhe gjysma tjetër një flaut që fryn mbi muzg

Lëngatën e flokëve të mi që kllapiten, të ndryrë

Nën lëkurë dhe më kujtojnë se nuk dua të

Mbaj mend por nuk mund të mos jem unë

Njëfarë virtyti i dylltë më shumë i ëndërruar

Në rradhën e panumërt të sendeve të mjaftë

Që digjet siç një film, pa dritë, veç një përndezje

E murrme,

Por duke fiksuar vetëm veten a vetminë e vet

Një kavë që rrëshqet e lë shtratit që hap

pirgje, gurë të vërtetë që krijojnë brigje

Ndaj lumit që fryhet të gjumit që më shterr…

Sepse vdes në të shkuarën që është një det i thatë
Me ujë të përmbysur e të sprapsur përreth
Është fundi që është qiell e zvogëlohet mbi xham

Relievë që tërhiqen nga zbrazëtia në periferi të saj
Sublimohen në avuj që u ruajnë formën e vërtetë
Sepse vdes në të shkuarën që është një det i thatë

Dhe ngjyrat gjithpo u mbeten kontur po aq i qartë
Kur thithen dhe përzihen jashtë ajrit pajetë
Është fundi që është qiell e zvogëlohet mbi xham

Të jetë vetmia e një kali që i kullot përmbi bark
Lakore që vetëm e fillon një shpinë të nxjerrë
Sepse vdes në shkuarën që është një det i thatë

Vazhdimi i mbyllur i asaj kafshe në një kllapë
I ndarë prej vetmisë që nuk e le të shkretë
Është fundi që është qiell e zvogëlohet mbi xham

Toka mbrun zëra për fytyrën që dheu e ka fjalë
Gjymtyrë që shumohet duke u qepur dhe prerë
Sepse vdes në të shkuarën që është det i thatë
Është fundi që është qiell e zvogëlohet mbi xham.