Poezi

Dua ta djek trupn' e kretë
Për atë zotn' e vërtetë,
Me zjarr ta djek mushkërinë
E të tretem për njerinë.

Në bëhmi shokë me mua,
Në më doni si u dua,
Njëri-tjetërin në doni,
Të paudhë mos punoni.

Unë duke përvëluar,
Njerëzit i kam ndrituar,
Kam qënë mik me njerinë,
Andaj i di e më dinë.

Pa jam bërë shumë herë
Zjar e uj' e balt' e erë,
Jam një shkëndijë pej qielli
Dhe një drudhëzë pej dielli.

Edhe ndër qiej fluturonj,
Edhe brënda në det qëndronj,
Shumë herë fle në baltë,
Diku ndodhem dhe në mjaltë.

Bënem qëngj e kec i pirë,
Lul' e bar e gjeth i mbirë.
Dua shumë fjalë t'u them,
Po trëmbem mos i bënj ujem.
E ku shkruhenë në kartë,
Fjalët' e gjuhësë zjarrtë.

Jam djal perfekt pa defekt
Me nje projekt ta marr zemren
Me pak respekt.

S'KAM DOT FJALE



Ju po heshtni o miq
une besomeni s'ka cast as dite
qe s'mendoj per ju
e shikoj qiellin blu
dhe yjet naten kur ben kthejllet
nje kenge ia marr me ta
E prape kthehem ne vete
duke menduar
se ku jane o Zot miqte e mi
Flori Gezimi Engjelli Hajdari Femiu
si i kalojne ditet ata
E di se lexoni shume
e percillni shtypin e dites
ndersa une zihem me hesin
me Kafken dhe Borhesin
i coj te fala Kadarese
e dialogoj me Qosjen e madh
per cikerrime ketu ne Prishtine
Nuk e di a me degjoni
apo po flas o miq
kam zene te hesht edhe vete
nje djall ma ze udhen perdite
e fluturon tek Fushes se Mellenjave
aty ku u zhvillua Beteja e Kosoves
e pati vrare Milushi Sulltanin
tani zihen djajte e verdhe
se na paskeshe qene i tyre
ai bir Drenice ishte
e dine te gjithe te mite
Dhe tani prape ulem ne taverne
pi nje gote uski
mendoj per nje titull
te ri te librit me poezi
mbase do te jete DJALLI I VERDHE
apo Engjelli vrau djallin
mos u bezdisni per mua
edhe pse e ndiej veten te vetmuar
e kane liruar Fatmirin
ne Gjyqin e Hages
dhe do i lirojne edhe te tjeret
sepse ata qe luftuan me djaj
burgu nuk i mban dot brenda
Ja ta ngrisim nga nje gote
ne shenje dashurie o miq
dimri s'mund ta ndale dot
pavaresine e Kosoves
as dashurine e perjetshme per te
Oh ky qiell
kjo toke aterore
sa shume e duam
dhe s'di a dime ta duam njesoj

O moj Shqiperi

O moj Shqypni, e mjera Shqypni
kush te ka qite ne krye n´hie?
Ti ke pas qene nji zonje e rande,
burrat e dheut te thirrshin nane.
Ke pase shume t´mira e begati,
me vajza t´bukura e me djem t´ri,
gja e rend shume, ara e beshtina,
me arme te bardha, me pushke Itina.
Me burra trima, me gra te d´lira;
te nder gjithe shoqet ke qene ma e mira.
Kur kriste pushka si me shkrep moti,
zogu i shqiptarit gjithmone i zoti.
Ka qene per lufte e n´lufte ka dekun,
e dhune mbrapa kurr s´i ka mbetun.
Kur ka lidhen bese burri i shqypnise,
i ka shti dridhen gjithe Rumelise,
nder lufta t´rrrepta gjithkund ka ra,
me faqe t´bardhe fjithmone eshte da.
Coniu, shqyptaret, prej fjumit, coniu,
te gjith si vllazen n´nji bese stergoniu,
e mos shkikoni KISHA E XHAMIA,
FEJA SHQYPTARIT ESHTE SHQYPERIA!
Qysh prej Tivarit deri n´Preveze,
gjithkund ishon dielli vap´edhe rreze,
eshte toka jone, prind´t na e kane lane,
kush mos na prek, se desim t´tane!!

Përgjithmon

O ajr’i mbrëmjes, mbështillmë, erdhi ora të vdes përsëri.
Kur të mbyllen sytë e mi, nuk do të ketë më det
dhe varkat e lotëve kanë për të ngecur në sterrë.
Shkoj dhe shirat po i le të kyçura.
Por do të kthehem përsëri në çdo stinë që dua.
Unë kam qenë trishtim i botës.
O ajr’ i mbrëmjes, mbështillmë, erdhi ora të vdes përsëri.

USHTARI I VJETËR

Pashë fëmijët në rrugë. Të qeshur,
Të bukur dhe delikatë si vazot e çmuara,
Ku nënat fshehin ëndrrat e tyre.

Më panë dhe u trishtuan. E kuptuan
Që unë nuk kam qënë kurrë fëmijë…

LULKUQET

A janë plagë ato mes grurit?
A ndonjë dhembje e pakuptueshme e planetit,
Që del herëpashere mes arës me grurë?

Se vjen një kohë,
Kur edhe lulet bëhen plagë në ajër.

OMERI

Ata që dogjën Trojën ikën në një det bronxi,
Me statujat e arta.
Ndenji vetëm një aed i verbuar nga zjarri,
Me emrin pellazg Omer.

Asnjë grek nuk e pranoi në anije rapsodin plak,
Atin e tërë poetëve, ndaj u nis drejt Perëndimit.
Në fshatin më të parë dardanët i dhanë verë
Dhe iu lutën të këndonte për Patroklin,
Dashnorin e Akilit të bukur.
Këndo o Muzë mëninë e Akil
Këmbëshpejtit,
Këndoi poeti i verbuar nga zjarri
Që dogji Trojën madhështore.

Pas ca vitesh rapsodi pellazg vdiq
Dhe e varrosën, nuk dihet mirë,
Në Tebë, në Athinë, Hiroshima apo Nju York.

KTHIM NË VENDLINDJE

Ja u ktheva përsëri në Shkodrën e mbretërve,
Ngritur gurë-gurë
Mbi supet lakuriq të një gruaje,
Nga vëllezërit tradhëtarë.

Mbi degët e shirave këndojnë zogjtë.
Nën pemën e madhe të mesditës
Gjethe të verdha bien mbi shpirtin tim.

Pastaj,
Unë i hedh drejt qiellit për të bërë një vjeshtë.
Ah, kur ishim të rinj dhe të bukur,
Nuk na vajti mendja kurrë të bënim një vjeshtë,
Por ti rini nuk je më…

Tani,
Je ti vjeshtë në fillim të stinëve,
Ndaj nuk më intereson loja e ajrit dhe e diellit
Që ngrihet mbi re si mbi një sofër paganësh.

Shfaqen në muzg
Trëndafilat e thurur me diell.
Ah, tani edhe trëndafilat na kujtojnë kamionët
me djemtë e vrarë:
Sa të bukur dhe të rinj ishin, o Zot!
Mirupafshim, o djem, në një planet pa diktaturë!

Në ajër,
Shfaqen patriarkët e poezisë shqipe:
Bogdani, Fishta, Mjeda, Migjeni;
Etërit e mi sillen në ajër se varret ua kanë thyer.

Tani,
Edhe mermeri i zërit tim është thyer,
Tani,
Që erdh mbrëmja, statuja e natës troket
Në dritaren e vjetër xhamthyer.

VJESHTË 1990

Qan dreri në korie dhe lotët bëhen shi;
Trishtohet era mbi shkëmb.
Nuk ka më gjethe të gjelbra. Po bien,
Ëndrrat e pyjeve një nga një.

Ikin zogjtë nga shkretimi i drurëve;
Lamtumirë, o pyje të Ballkanit!
Veç nën një ferrë kaltëron ende
Vjollca e fundit e këngës së bilbilit.

Ardhtë një vjeshtë pa shtegtim zogjsh!
Ardhtë një Zot, vëntë dorë mbi stinët!

Sa të dua Shqipëri


Sa të dua, o Shqipëri,
sa me mall ndiej e sa dëshirë,
për ty gaz e dashuri
mu në zemër më ka mbirë!

Se për mua, o Atdhe,
je një lule aq e vyer,

sa nuk gjendet përmbi dhe
shpirtintim për të ushqyer!

Nga Naim Frashri

I dashur Atdhe


Me vite jam larguar,

i dashur Atdhe,
por nuk të kam harruar,
se shumë i ëmbël je.
Kjo zemra më këndon
për ty, o Shqipëri,
por prapë më lëngon,
se je në varfëri.

Të fala të dërgoj,
këndej ku jam Atdhe,
gjithnjë po të kujtoj,
se birin tënd më ke.

Nga Naim Frasheri

Dimri

Dhe vjeshta i shkoi 'fletët e saj'
i vërtit era, i perpjek
dimri si perandor kinez
ngjyrën e verdhë kudo e ndjek.


Dhe këto re qe tani vijnë
ndryshe nga retë e gjertanishme
të shkretat janë pa vetëtima
porsi djerina te mërzitshme.


Veçse nën to qyteti zien
me drita,zhurma dhe trafik
dhe flokët e tymta të uzinave
mbi supe i bien madhërisht.


Ja horizonti i bardhë i dimrit
përballë peisazhit që leviz
harxhon të fundmen vetëtimë
si reporteri të fundit blic.



Ismail Kadare.

Monologu i te vetmuarit


Tani une ngjitem lart dhe s'kam asnje gezim.
Ketu ku kam arritur me ftohte eshte, me vetmi.
E dija kete, por padurimi i vdekur
Me shtynte te shpejtoj te ky sinor i kote.
Krahe grash te thyera mbi supe si te prera nga nje
morg
Me japin nje gezim po aq te vdekur.
Me duket ende dimer ndonese esht prill.
Kam ftohte.
Kam ftohte.

Poezzi Fantastike Ju Lummt Havera ...

I PAEPUR

Dyzet pranvera
ditelindja ime
jeta me vdekjen
ne dy luftime
dhe ne mos e befsha
një ditë me shumë
qelbesires sí them dot
parfum.

S'bie shi pa re



Mbëmja qetë kur u qas,
Nëntë herë ki-ki-ki,
Këndoi gjeli mbi çati,
Gjyshja tha do bjeri shi.

Por Petriti vëllai im,
Që di mirë çdo mësim,
I tha gjyshes kur s’ka re,
Jo nuk bie shi mbi dhè.

Gjyshe,
Macja le të lahet,
Prap do të thahet,
Gjeli të këndoje,
Sa herë të dojë,
Po nuk pati re,
Po nuk vetëtiu,
Po nuk bubulliu,
S’bie shi mbi dhè.

Kënga e globit



Në përvjetor të ditëlindjes tënde,
Ke plot dhurata mbi tavolinë,
Dhe në mes tyre një glob të vogël,
Shokët e klasës ta kane sjellë,

Dhe në mes tyre një glob të vogël,
Shokët ta kanë sjellë,

Rreth e rreth përqark,
Globi rrotullohet,
Fluturojnë mbi të,
Gjithë kontinentet,
Ja atdheu ynë,
Ja përmes kaltërsisë,
Shqipëria ime,
Ja ku është.


Fushës qiellore, nëpër kristale
Fluturon globi e mban në shpinë
Rrugë dhe pemë, zogj e limane
Zjarre qytetesh që natën ndrijnë

Shpresa e njerëz, erë e tufane
Globi i mban mbi shpinë

Rreth e rreth përqark,
Globi rrotullohet,
Fluturojnë mbi të,
Gjithë kontinentet,
Ja atdheu ynë,
Ja përmes kaltërsisë,
Shqipëria ime,
Ja ku është.