Përralla !

Prralla Prralla ha qeni arra Arreat e Seferit. Seferi Livron adhroP i Pshton ***** ja Arraton...huaehuaehuae

Pjesë e shkeputur...

Ne atë kohe, ne vitin 1823, Mongermeji ishte fshati i rendomte ne mes te pyllit, vend i qete dhe i bukur, larg çdo rrugë. Ne te njeriu më pak te holla mund te jetonte sume mirë. Vetëm fshati nuk kishte ujë, sepse gjendej ne një vend te lartë.
Njerzit nga njeri skaj i fshatit merrnin ujin prej lumenjve te vegjel qe gjendeshin ne rrethin e tyre, e ata qe ishin ne skajin tjetër, me afër kishes, e sillnin nga burimet, një cerek ore larg prej Monfermejit.
Për shkak se për ujë duhej bërë një rrugë mjaft e gjatë, bartja e tij ishte një pune e rëndë për fshataret. Shtepite me te mëdha, nder te cilat edhe pijetorja Tenardije, çdo kove ujë ia paguanin nga një cereke një plaku qe merrej me këtë pune. Por plakushi veres punonte vetëm deri ne mbrëmje, kurse dimrit deri ne orën pesë dhe porsa fillonte nata, edhe kapaket e dritareve mbylleshin dhe ai, qe nuk kishte ujë duhej të shkonte vete te marrë, ose rrinte pa te.
Kjo gjë ishte pune e tmerrshme për Kozeten e vogël. Ajo, si e dimë, ishte e dobishme dyfish për Tenardiret: nenae Kozetes u jepte te holla, e vajza u sherbente. Kur Fantina pushuoi se paguari, Tenardiret e ndalen Kozeten, Sepse ajo e zevendesonte sherbetoren. Pervec puneve te tjera, ajo gjithnjë sillte edhe ujë sa here qe u nevojitej. Femija, i tmerruar prej mendimeve se anten i duhej te shkontene pyll për te marrë ujë ne burim, gjithnjë kujdesej qe ne shtepi te këtë ujë.
Kershendellat e vitit një mijë e teteqind e njezet e tre u kremtuan ne Monfermej ne mënyrë madheshtore. Fillimi i dimrit ishte i vute pa acar dhe bore. Komedianteve qe kishin ardhur prej Parisit, pushteti u lejoi t'i ngrehin cadrat ne rrugën kryesore te fshatit, kurse një grup tregtaresh po me atë leje ngriten cadrat e veta ne sheshin e kuq ne Rrugen e Furrtareve, ku gjendej taverna e Tenardiut. Pijetoret dhe mejhanet ishin plot me njerëz qe ngjallen këtë vend te qete.
Natën e Kolendres, ne pijetoren e Tenardiut, disa njerëz, karrociere dhe shtegetare, ishin ulur rreth e rrotull tryezave dhe pinin. Tenardirja kujdesej për gjellen qe zihej ne zjarr, kurse Tenardiu pinte me myshterinjte dhe fliste për politike!
Atë mbrëmje Koezeta, si rendom, rrinte pranë kendit te tryezes se kuzhines qe ishte afër vatres se zjarrit. Ne kembet e zbathura kishte këpucë prej druri e ne dritën e llambes bënte corape për te vijat e zonjes se vet. Një mace shumë e vogël lodronte nën karrige. Prej dhomes fqinje degjohej zëri dhe qeshja e bijave Tenardije; këto ishin Eponina dhe Azelima.
Prane vatres për një gozhde varej një kerbac. Kohe pas kohe, britma e një fëmijë te vogël, qe gjendej diku ne shtepi, kalonte zhurmen qe behehj ne pijetore. Ky ishte djali i Tenardireve qe kishte diçka me tepër se tre vjet. E ema nuk e donte. Kur britma e vogelushit bëhej e padurueshme, Tenardiu i thoshte se shoqes:
-Djali yt po bertet, shko shih se c'do.
-Lere! - përgjigjej e ema, - më ka mërzitur.
Dhe djali i lënë ne terr vazhdonte vajin.
Ne ato kohera Tenardiu ishte afër pesdhjetevjec, kurse zonja e tij u afrohej te dyzetave. Ajo ishte, si kemi thënë, e lartë, flokegeshtenje, e kuqe ne fytyre, e trashe, krejt tul, katerkendeshe, e madhe, por e shpejte. Të gjitha punët e shtepise i bënte vete: rregullonte, pergatiste, lante, ziente dhe bënte çdo gjë. Sherbetorja e vetme e saj ishte KOzeta: miu ne sherbim te elefantit. çdo gjë dridhej prej zerit te saj, dritarja, mobiliet, njerëzitë. Lavdohej se me një grusht mund ta thyeje kokrren e earres. Kush degjonte duke folur, thoshte: xhandar i vërtetë. Kush e shihte se si sillej me KOzeten, thoshte: xhelati vete.
Tenardiu ishte i shkurter, i thate, i zbehte, i pazhvilluar, ne dukje i sëmurë, por, ne te vërtetë, me një shndet te jashtezakonshem-këtu fillonte hipokrizia e tij. Rendom qeshej sa për sjellje te mirë, por dhe ishte i sjellshem potuahjse me secilin, madje edhe me lypesin, te cilit nuk i jepte lemoshe. Kishte shikim dhelparak. Ishte tinezak, grykes, pertac dhe mjeshter. Duke ndenjur me karrociere kishte qejf të fliste për luftën e Vaterlos dhe lavdohej se edhe ai kishte marrë pjesë ne atë lufte si kapter dhe se atje, duke lutuar trimerisht, kishte shpetuar një gjeneral te plagosur. Prej kësaj edhe pijetorja kishte marrë këtë emër. Ne te vërtetë ai ne Vaterlo nuk kishte luftuar, por naten kishte plackitur te plagosurit dhe te vraret, mirëpo për këtë ne Monfermej nuk dihej gjë.
Cdonjeri qe për te parën here hynte ne pijetore, thoshte me vete për Tenardiren: kjo është zot ne këtë shtepi. Por gabonte. Ajo madje nuk ishte as zonja e pijetores. Zot dhe zonjë ishte burri i saj. Ajo punonte e ai fitonte. Mjaftonte vetëm një fjale e tij, një gjest i tij dhe secili heshtte. Tenardiu kishte vetëm një qëllim te pasurohet. Por kjo gjë nuk i shkonte ndoresh. Këtë vit Tenardiu kishte borxh një mijë e peseqind franga, qe duhej patjetër t'i paguaje dhe kjo gjë e grengoste shumë.
Një here gruas se vet me zemerim, por me ze te ulet, ia tha parimet e veta.
-Detyra e te zotit te pijetores është: njeriut të parë qe vjen t'ia shese gjellen, pushimin, dritën, zjarrin, carcafet e ndyte, pleshtat, buzeqeshjet; te dije t'i ndale shtegtaret, te zbraze qeset e vogla, t'i lehtesoje te medhate, te pranoje me nderime familjet qe udhetojne e kërkojnë konak, te rrjepe burrin, te zhduke gruan, te plackite femijen; t'i paguhet për dritaren e hapur, për dritaren e mbyllur, për vendin pranë vatres, për kolltukun, karrigen, shkamin, banken, dyshekun, shtrojen me pendla, për një grusht kashte; të gjitha t'ia paguaje udhetari, madje edhe mizat qe do t'i haje qeni i tij.
Ky burrë dhe kjo grua ishin dinakëria dhe terbimi lidhur bashke, çift i dytë dhe i tmerrshem.
Të ketilla ishin këto dy qenie; e midis tyre Kozeta, e munduar si prej njerit, ashtu edhe prej tjetrit. Ata këtë e bënin ne mënyrën e tyre prej gruas ishte lënë pas dorë - tërë dimrin ecte zbathur, ashtu dëshironte i shoqi. Kurrkund nuk gjente meshire; zonja gjarper e i zoti i pijetores zemerkeq. Pijetorja e Tenardierve ishte si rrjete merimange, ku dridhej Kozeta e kapur.

Viktor Hygo

Krenare ngrihet mbi Bunën e gjerë e mbi qytetin e Shkodrës kështjella e lashtë e Rozafatit. Ndërtimi i kësaj kështjelle e ka një gojedhene te bukur dhe te hidhur. Ajo pak a shumë vijon...
I ra mjegulla Bunës dhe e mbuloi te tërë qutetin. Kjo mjegull mbeti aty tri ditë e tri nete. Pas tri ditesh e tri netesh fryu një ere e holle e cila ngrit mjegullen. Aty maje kodres punonin tre vëllezër e ndertonin një keshtjelle. Muri qe ndertonin ditën, u shembej naten, dhe kështu nuk e ndertonin dot. Na shkon aty një plak i mirë dhe u thotë:-Puna e mbarë o tre vëllezër!
-Të mbarë paç o plak i mirë. Po ku e sheh ti te mbaren tonë?
Ditën punojme e naten shembet. A di ta thuash ndonjë fjale te mirë: c'te bëjmë qe ti mbajmë muret ne këmbë?
-Unë e di :-thotë plaku , por duhet ta mbani ne fshehtesi dhe të mos i tregoni askujt dhe as vashave tuaja ne shtepi.
Vellezerit i thanë besën plakut se asnjëri nuk do të tregonte.
-Athere, tha plaku, un do t'iu tregoj. Nesër cila vashe të vijë për te sjelle ushqimin, nga tre kunatat, duhet ta merrni dhe ta murosni te gjallë ne muret e keshtjelles. Atëherë do ta shihni se muri do të ngrihet dhe do të qëndrojë pergjithmone.
Kaq tha plaku dhe u zhduk. Vellezerit te mërzitur kthehen ne shtepi. Dy vellezerit e medhenj e shkelen besën dhe u treguan grave te veta. Atat u thanë vashave të mos shkonin për te shpene ushqimin te nesërmen. Vetëm vellai i vogël e mbajti besën.
Ne mëngjes si gjithmonë vellezerit shkuan ne pune dhe filluan te ngrinin kalane.
Nëna e djemve ne shtepi nuk dinte gjë. Ajo i kërkon nuses te madhe t'u shpjere trimave ushqimin. Nusja e madhe ankohet se ishte sëmurë dhe kështu nuk shkon. I tha dhe te dytes. Reja e dytë i thotë : Jo zonja nene, sot unë duhet te shkoj për buajtje . I vjen radha nuses te vogël.
- O nusja e vogël, trimat duan buke, ujë dhe kungullin me verë.
-Po zonja nene, përgjigjet nusja e vogël, por kam djalin e vogël qe po qan.
Dy kunatat e mëdha i premtuan se do të kujdesen për djalin. Ajo e mori buken, ujin dhe kungullin me vere, puthi djalin ne te dy faqet, dhe niset. Kur arin tek vendi i punës, pershendet trimat.
-Puna e mbarë o trima!
Vellezerit kur e pane, ndalen punën. Fytyrat iu zbehen dhe burrit te saj i ra cekani nga dora. Nusja e vogël i thotë: "C'ke ti, im zot? Pse e mallkon gurin dhe murin? Hidhet kunati i madh dhe i thotë: Ti paske lindur ne ditë te zeze, moj kunata e vogël. Ne duhet te murojme te gjallë vajzen qe do na sillte sot për te ngrënë, vetëm ne këtë mënyrë keshtjella do të qëndrojë e nuk do shembet me.
-Shendosh ju o tim kuneter, por un po ju le një porosi: Kur te me muroni, syrin e djathte, doren e djathte, kemben e djathte dhe gjirin e djathte te mi lini jashtë. Kur te nise te qaje im bir, me një sy do ta shikoj, me një dorë do ta ledhatoj, me një këmbë do perkund djepin e me gjirin e djathte do ta mekoj.Gjiri im u ngurofte, keshtjella jonë gjithmonë qendrofte, djali im trimerofte, u befte mbret e mbreterofte!
Vellezerit e moren nusen e vogël dhe e muruan ne themel te keshtjelles. Muret u ngriten e u lartuan, e nuk u shemben me as nate e as ditë. Po rreze mureve te keshtjelles edhe sot e kësaj ditë, guret janë te lagur dhe plot myk, nga lotet e gjiri i nuses se vogël qe vazhdon pikon për birin e saj.
Dhe biri i saj, u rrit, luftoi dhe trimeroi !

Mbreti
Krenare ngrihet mbi Bunën e gjerë e mbi qytetin e Shkodrës kështjella e lashtë e Rozafatit. Ndërtimi i kësaj kështjelle e ka një gojedhene te bukur dhe te hidhur. Ajo pak a shumë vijon...
I ra mjegulla Bunës dhe e mbuloi te tërë qutetin. Kjo mjegull mbeti aty tri ditë e tri nete. Pas tri ditesh e tri netesh fryu një ere e holle e cila ngrit mjegullen. Aty maje kodres punonin tre vëllezër e ndertonin një keshtjelle. Muri qe ndertonin ditën, u shembej naten, dhe kështu nuk e ndertonin dot. Na shkon aty një plak i mirë dhe u thotë:-Puna e mbarë o tre vëllezër!
-Të mbarë paç o plak i mirë. Po ku e sheh ti te mbaren tonë?
Ditën punojme e naten shembet. A di ta thuash ndonjë fjale te mirë: c'te bëjmë qe ti mbajmë muret ne këmbë?
-Unë e di :-thotë plaku , por duhet ta mbani ne fshehtesi dhe të mos i tregoni askujt dhe as vashave tuaja ne shtepi.
Vellezerit i thanë besën plakut se asnjëri nuk do të tregonte.
-Athere, tha plaku, un do t'iu tregoj. Nesër cila vashe të vijë për te sjelle ushqimin, nga tre kunatat, duhet ta merrni dhe ta murosni te gjallë ne muret e keshtjelles. Atëherë do ta shihni se muri do të ngrihet dhe do të qëndrojë pergjithmone.
Kaq tha plaku dhe u zhduk. Vellezerit te mërzitur kthehen ne shtepi. Dy vellezerit e medhenj e shkelen besën dhe u treguan grave te veta. Atat u thanë vashave të mos shkonin për te shpene ushqimin te nesërmen. Vetëm vellai i vogël e mbajti besën.
Ne mëngjes si gjithmonë vellezerit shkuan ne pune dhe filluan te ngrinin kalane.
Nëna e djemve ne shtepi nuk dinte gjë. Ajo i kërkon nuses te madhe t'u shpjere trimave ushqimin. Nusja e madhe ankohet se ishte sëmurë dhe kështu nuk shkon. I tha dhe te dytes. Reja e dytë i thotë : Jo zonja nene, sot unë duhet te shkoj për buajtje . I vjen radha nuses te vogël.
- O nusja e vogël, trimat duan buke, ujë dhe kungullin me verë.
-Po zonja nene, përgjigjet nusja e vogël, por kam djalin e vogël qe po qan.
Dy kunatat e mëdha i premtuan se do të kujdesen për djalin. Ajo e mori buken, ujin dhe kungullin me vere, puthi djalin ne te dy faqet, dhe niset. Kur arin tek vendi i punës, pershendet trimat.
-Puna e mbarë o trima!
Vellezerit kur e pane, ndalen punën. Fytyrat iu zbehen dhe burrit te saj i ra cekani nga dora. Nusja e vogël i thotë: "C'ke ti, im zot? Pse e mallkon gurin dhe murin? Hidhet kunati i madh dhe i thotë: Ti paske lindur ne ditë te zeze, moj kunata e vogël. Ne duhet te murojme te gjallë vajzen qe do na sillte sot për te ngrënë, vetëm ne këtë mënyrë keshtjella do të qëndrojë e nuk do shembet me.
-Shendosh ju o tim kuneter, por un po ju le një porosi: Kur te me muroni, syrin e djathte, doren e djathte, kemben e djathte dhe gjirin e djathte te mi lini jashtë. Kur te nise te qaje im bir, me një sy do ta shikoj, me një dorë do ta ledhatoj, me një këmbë do perkund djepin e me gjirin e djathte do ta mekoj.Gjiri im u ngurofte, keshtjella jonë gjithmonë qendrofte, djali im trimerofte, u befte mbret e mbreterofte!
Vellezerit e moren nusen e vogël dhe e muruan ne themel te keshtjelles. Muret u ngriten e u lartuan, e nuk u shemben me as nate e as ditë. Po rreze mureve te keshtjelles edhe sot e kësaj ditë, guret janë te lagur dhe plot myk, nga lotet e gjiri i nuses se vogël qe vazhdon pikon për birin e saj.
Dhe biri i saj, u rrit, luftoi dhe trimeroi !

Kjo është një peralle qe ma tregonte nëna kur isha e vogël. Shpresoj qe tju pëlqej se mua me pelqente shumë. Njëherë e një kohe jetonte një plak i cili kishte 3 vajza. Vajza e tij e preferuar ishte vajza e vogël se kjo ishte e padjallezuar ndërsa 2 vajzat e tjera e kishin gjithmonë mendjem për djallezi. Një ditë ky plaku do ikte ne qytet dhe pyeti se cilën nga vajzat se çfarë donin qe tu sidhte. Vajza e madhe tha qe ajo donte një varese me gurë diamanti, varesen me te shtrenjte qe babai do gjente. Vajza e dytë kerkoi një fustan perallor, me te bukurin ne qytet. Kur plaku pyeti vajzen e tretë ajo kerkoi një molle ku mund te shikoje tërë botën. Vajzat e medhaja filluan ta tallnin për kerkesen qe kishte bërë sepse ishte e pamundur te shikoje botën ne një molle. Babai shkoi në qytet dhe i bleu çdo vajzë dhuraten qe kerkoi. Ai gjithashtu gjeti edhe një molle ku mund te shikoje te gjithë botën. 2 vajzave te medhaja u dolen nga qejfi varesja dhe fustani brenda 1 jave ndërsa vajza e vogël ishte e lumtur me mollen e saj te vogël ku ajo mund te shikonte te tërë botën. Ato u bene shumë xheloze për motren e vogël dhe një ditë vendosen te shkojnë ne pyll për te mbledhur manafera dhe i kerkuan motres se vogël qe të shkonte me ato. Ajo ishte e padjallezuar kështu qe pranoi. Kur u futen thelle ne pyll ato e vrane motren e vogël. Moren mollen e saj dhe e varrosen atë aty ne mes te pyllit duke besuar se asnjëri sdo ta zbulonte varrin sepse asnjëri skalonte asnjëherë aty. Kur vajten ne shtepi ato i thanë babait qe motren e vogël e kishin ngrënë ujqerit. Babai u helmua shumë ne zemër dhe qe nga ajo ditë nuk qeshte me. Kaluan ditë, jave, muaj dhe gjatë kësaj kohe ne varrin e kësaj vajzes u rrit një kallam i gjatë. Një ditë prej ditesh një bari kaloi aty afër dhe e preu kallamin për ta bërë fyell. Por kur ai filloi ti binte fyellit qe kishte bërë një gjë e çuditshme ndodhte. Fyelli kendonte një kenge vajtuese e cila thoshte"Motrat e mija te keqija me vrane dhe me varrosen këtu. I vetmi sherim për mua do të ishte sperkatja e varrit tim me uj mbreteror. Bariu vajti tek princi dhe i tregoi për këtë gjë. Atëherë princi dha urdher qe ta sperkatnin varrin me uj mbreteror dhe ta sillnin vajzen ne pallatin mbretero. Kur ata e sperkaten varrin kjo vajza u ngrit dhe ata e cuan ne pallatin mbreteror. Ajo ishte shumë e bukur dhe princi vendosi qe te martohej me te. Por përpara se te martohej ai lajmeroi motrat e saj dhe babain qe te vinin ne pallatin mbreteror. Atëherë ai urdhëroi qe vajzat e keqija ti denonin. Qe nga ajo ditë ato do ishin sherbetoret e motres se tyre. Ndërsa babait te saj ai i dha një shtepi afër pallatit mbreteror qe ai të vinte ta takonte çupën sa here te donte. Po atë ditë ata bene dasmen. Dasma e tyre ishte dasma me e bukur qe është bërë ndonjëherë dhe qe nga ajo ditë deri sot ata jetojne te lumtur ne pallatin e tyre mbreteror.

Një botë e lagur, një kohe me lageshti me priste, kur unë u zgjova ne këtë mëngjes vjeshte.
Zbrita nga shtrati,dhe fillova te veshtroj përtej dritares,xhama dritaresh ku pikat a shiut rreshqisnin si rruaza te tejdukshme, pemë te lagura qe pikonin pikë pikë,rrugë te lagura, bari i lagur,çati te lagura ku shiu perplasej me rrembim dhe rreshqiste nga strehet duke bërë një zhurme te veçantë dhe nanuritese.
Jashte ishte komplet një botë e lagur.
Unë zbrita shkallet, dhe ne kuzhine me priste një mëngjes i ngrohte,buke e thekur,një kakao e ngrohte.
Pas mengjesit vendosa te dal ,dhe mora te vesh mushaman e shiut, cizme e mia qe shkelqenin, dhe dorezat e vogla,dhe kështu dola jashtë ne këtë botë te lagur ne çdo cep.
Fillova te eci bashke me njerëzitë, dhe kudo shikoja cizme dhe këpucë te lagura, pikat e shiut qe pikonin ne kapelen time,dhe qe andel rreshqisnin mbi mushamane duke përfunduar ne toke.
Shikoja makinat e lagura qe shkembeheshin me njera tjetrën, dhe fshirset e xhamave qe fshinin ujin nga xhamat.
Mua me pëlqen koha me shi,me pëlqen te vrapoj, ne pellgje me ujë duke ngritur cirkat e ujit përpjetë,"oh sa qejf kur bie shi"por brenda mushamase unë isha i thate duart e kembet e mijaishin te ngrohta,edhe floket nuk i kisha te lagura,pra kjo botë e lagur ishte jashtë mushamase time te shiut.
Kur u ktheva ne shtepi me priste një botë tjetër akoma me a ngrohte, me priste një ngrohtesi nene,një ngrohtesi babai,dhe ngrohtesia e oxhakut ne cep te dhomes ku digjeshin disa dru me një flakë te shendritshme, me priste një shtrat i ngrohte ne dhomen time dhe bota e lagur qëndronte dhe priste jashtë dritares.Pasi me dhuruan një puthje te ëmbël u gjenda ne shtratin tim, duke menduar me çudi për këtë botë te lagur dhe pyesjaveten se çfarë mengjsi me pret nesër dhe thash"NATEN E MIRE O BOTE E LAGUR DHE ME SHI"

Ishte 1 here një baba dhe kishte 3 vajza...Një ditë prej ditesh i shkon mendja ti pyese vajzat e tij sa e donin..-Pyet vajzen e madhe -Sa me do i thotë dhe ajo i përgjigjet - Sa mjalta dhe babai u gezua shumë..- Pyet te dytën dhe e dyta i përgjigjet - Sa sheqeri dhe përsëri babai u gezua.Tani i erdhi radha te tretes .Ajo Ulet afër babait te saj dhe me një ze te ëmbël iu pergjigj - Babi unë te dua sa kripa...Babai bëri një vështrim keqardhes se nuk i pëlqeu përgjigjja e vajzes dhe inatosur i tha - Qe sot e tutje ti nuk je vajza ime me - Ajo u largua e mërzitur dhe qe nga ajo ditë iku nga shtëpia pasi babai dhe motrat nuk e donin me..Mbas disa kohësh vajza gjen një djalë me te cilin dashurohet dhe martohet .Ditën e dasmes fton dhe Motrat dhe Babain e saj.. Kishte shumë te ftuar dhe sherbetore dhe guzhiniere .Vajza vete ne guzhine dhe u thotë guzhinierve ..- Për babain tim do gatuaj unë.Ashtu u tha ashtu u be. Vajza pergatit të gjitha pjatat njelloj si te tjerët por vetëm ne gjërat e pergatitura nuk hedh Kripe.. Vete dhe i sherben Babait te saj...Koha kalonte .Të gjithë hanin me kenaqesi vetëm babai rrinte dhe shikonte te tjerët . Therret njerin nga guzhinieret dhe e pyet kush i ka përgatitur ushqimet dhe ai i bën me dorë nga vajza e tij.. Pastaj I drejtohet vajzes dhe e pyet.. Bijee dashtur pse nuk u ke hedhur kripe ushqimeve..Vajza me një buzeqeshje te ëmbël i thotë - Baba te kujtohet kur me pyete sa me do dhe unë të thashë sa kripa dhe ti me perzure nga shpia ,sepse nuk e doje kripen prandaj dhe unë nuk u hodha kripe ushqimeve sepse ti nuk e doje kripen baba.Babai ul koken dhe largohet i mërzitur pafolur asnjë fjale,sepse e kuptoi qe kishte bërë gabim .Nuk më kujtohet me se ka kohe qe nuk e kam dëgjuar. Kaq besoj se kuptimin ja nxjerrni vete ju.. Kjo është një nga përrallat kur ma tregonte babi kur isha e vogël qe dhe sot e kësaj ditë më kujtohet dhe më ka ngelur ne mendje dhe qe vlen si mësim jo vetëm për mua por për te gjithë. Rilexohemi heren tjetër kur te më kujtohet noj tjetër megjth i paski treguar ato qe di unë. buzeqeshje

Fati i plakut
Na ishte një here një plak i varfer, por shumë i varfer ama. Ai jetonte ne breg
te lumit bashke me plaken e teij grindavece dhe shpirtkeqe. Jetonin te dy ne
skamje dhe ne mjerim te plotë. Plaku zinte ndonjë cirua ne lume dhe plaka e
gatuante. Një ditë dimri plaku ndenji aty me ore te tera, por nuk zuri gjë.
Ishte ftohte. Ai donte te kthehej ne shtepi, por kur kujtonte plaken rrinte
aty me shprese se mund te kapte diçka. Dhe me në fund fija e vjetër e
filispanjes u lekund dhe plaku nxitoi ta terhiqte. Kur c'te shihte? Një cirua
i vogël, fare i vogël vazhdonte te perpelitej ne majen e grepit. Plaku e mori
ne dorë. Cironka kishte ca vezullime te arta. Plaku hapi torben e tij te
vjetër dhe...
-Të lutem, me hidh përsëri ne lume!
Plaku u habit.
-Kush foli?- Tha.
-Të lutem me hidh ne lume,- tha cironka- dhe unë do të te realizoj çdo
dëshirë qe të kesh.
Plaku i shkrete ishte zemermire. Ai e kuptoi se as ai e as plaka e tij
s'ngopeshin dot me një cironke aq te vogël dhe e hodhi ne lume. Ne çast,
cironka doli nga uji dhe i tha:
-Me thuaj një dëshirë!
-Të kisha një torbe me cironj...
Pa mbaruar plaku fjalën, torba me cironj i erdhi pranë. Plaku i mori dhe u
nis ne shtepi. Ne fillim plaka e shau, por pastaj natyrisht u kenaq. Plaku se
mbajti dot te fshehten (Ah, këta pleqte e mirë!) dhe ja tregoi gjithë
historinë...Plaka lakmitare i tha:
-Pse nuk i the qe cironjte te ishin te tiganisur? Shko, thuaji!
Plaku i shkrete shkoi nëpër te ftohte, e thirri cironken dhe ja tha dëshirën.
Kur shkoi në shtepi, plaka kishte përfunduar gjysmen e cironkave...Por kjo
s'ishte asgjë.
Sa here qe plakes i kujtohej ndonjë gjë ajo dërgonte plakun t'ia thoshte këtë
dëshirë cironkes. Dhe plaku (Ah, i shkreti plak!...) shkonte ne lume dhe
therriste cironken. Dhe cironka bënte realitet dëshirën e plakes. Kështu
pleqte u bene zengjine. Ata kishin shtepi te mirë, kuaj, hyzmeqare...Çdo gjë,
çdo gjë. Aq sa plaka s'kishte me cafre te kërkonte dhe një ditë e urdhëroi
plakun:
- Shko merre cironken tënde te qelbur dhe sille këtu!
Plakut te shkrete i therri ne zemër dhe cale-cale u nis e shkoi në anë te
lumit dhe i thirri cironkes.
Ajo doli ne çast mbi ujë. Cironka ishte e arte. Edhe zemren e kishte te arte.
-Me thuaj një dëshirë!- i tha ajo plakut si gjithmonë.
-Plaka më tha...- Plaku u gelltit.- se ti duhet të vish me mua tani.
Pra...plaka do qe ti ta lesh lumin dhe të vish me mua...
Cironka e vogël heshti. Heshti disa çaste dhe pafolur fare u krrodh thelle ne
ujrat e turbullta te lumit për të mos dalë me kurrë.

Plaku u kthye ne shtepi..shtëpia s'ishte me. Ne vend te saj gjeti kasollen,
plaken e tij te keqe dhe te njeten varferi te dikurshme. Ndoshta kishte
kërkuar shumë...

Djali ne Rrugë :
Na Ishte Njeher nje djal qe hante nje kacore buke ne mes te rruges po ne ate rruge kaloi nje burre e pa djalin se po han buk ne rruge dhe nuk reagoi diten e dyte perseri e njejta buri perseri nuk reagoi diten e tret buri vinte me nje najllon me embëlsira te ndryshme dhe i tha djali : Meri Keta Embelsira Dhe Shko ne Shtepi Ha sepse perndryshe nuk ti jap dot…
djali u habit dhe e pyeti:
Pse Me Japesh Keta Embelsira Dhe Pse Te Shkoj Ne Shtepi Ti Ngre ?
Buri Ia Ktheu:
Keto Gjera Ti Jap Me Qellim Qe Te Kesh Per Te Ngrene Dicka Me Te Kendshme Dhe Te THem Te Shkosh Ne shtepi sepse me at tregon se ke sjellje dhe han buken ne sofer aty ku duhet e jo neper rruget e lagjes……Djali kujtohej dhe i tha burit faleminderit shume zotri..
I Mori gjerat dhe iku ne shtepi dhe i tregoi babait te vet se cka i kishte thene buri babai i tij e perqafoj dhe i tha : Te Ka Thene mire biri im……Prej asaj dite ai djal me hante buken regullisht dhe jo neper rruge…

Çakmaku :

Canten ne shpine, shpaten ngjeshur ne brez, nje ushtar ecte rruges se madhe:
nje , dy!nje!dy! Kishte qene ne lufte dhe tani kthehej ne shtepi. Udhes takoi nje magjistare plake. Oh ajo ishte e shemtuar, buza poshtme i varej mbi kraharor!
-Mirembrema, ushtar!-tha ajo,-sa shpate te bukur qe paske! Sa e madhe qenka canta jote! Ti me dukesh ushtar i vertete; keshtu qe po te jap para sa te duash.
-Faleminderit, o plake!-u pergjigj ushtari.
-E shikon ate pemen e madhe? - vazhdoi magjistarja duke i treguar me gisht nje peme aty prane;-ajo eshte krej bosh perbrenda; hip siper , do shohesh nje vrime te madhe ; nga kjo vrime rreshqet gjer ne fund te pemes. Po ta lidh trupin me nje litar , qe kur te me therresesh , te te ngre perseri.
-C’do te bej ne fund te pemes?-pyeti ushtari.
-Do kerkosh para. Sapo te arrish ne fund te pemes, do te gjendesh ne nje korridor te madh te ndricuar mire pasi atje ka mbi 100 llamba. Do te shohesh tre porta, mund t’i hapesh, celesat jane bravat. Po hyre ne dhomen e pare, do te shohesh , ne mes te dyshemese, nje arke te madhe me nje qen persiper. Syte e ketij qeni jane aq te medhenj sa nje filxhan caji, po ti mos u habit. Po te jap mesallen time me kuti te kaltra. Ti do ta shtrosh ate ne dysheme:ec me guxim drejt qenit, kape , vere ne mesallen time; hape arken dhe merr aty sa grosh te duash. Te gjitha jane prej bakri; ne te pelqen me shume argjendi, hyr ne dhomen e dyte. Atje eshte ulur nje qen qe i ka syte me te medhenj sa nje gur mulliri: mos u habit, vere ne mesallen time dhe merr argjend sa te kesh qejf. Ne qofte se te pelqen floriri me shume edhe mund te kesh sa te duash, per kete mjaftonte hysh ne dhomen e trete. Mirepo qeni qe eshte ulur ne arke i ka syte me te medhenj sa nje kulle e madhe e rrumbullaket. Besome, nje qen i forte. Sidoqofte,ti mos u habit: vere mesallen time, ai nuk do te te beje asnje te keqe dhe merr nga arka sa flori te duash.
-S’me duket aspak keq,-tha ushtari; po ti cfare do qe te te jap, o magjistare plake? Mendoj se edhe ti duhet te kesh pjesen tende.
-Jo, une nuk dua asnje grosh; vetem te me sjellesh cakmakun e vjeter qe e ka lene atje gjyshja ime kur ishte per vizite heren e fundit.
-Mire. Shkoma litarin rreth trupit.
-Na, na edhe mesallen time me kuti te kaltra.
Ushtari hipi ne peme, rreshqiti nga vrima poshte dhe u gjend ashtu sic kishte thene magjistarja, ne nje korridor te madh, te ndricuar nga njeqind llamba.
Hapi porten e pare! Uf! Qeni qendronte I ulur dhe ia nguli syte e tij te medhenj sa filxhanet e cajit.
-Ti je nje djale I mbare, I tha ushtari duke e kapur ; e vuri ne mesallen e magjistares dhe mori aq grosh bakri sa I nxune xhepat. Pastaj e mbylli arken, e vuri perseri qenin persiper dhe iku ne dhome tjeter.Si qe e mundur! Atje qe...

Pune te mire Xoni king edhe Arbber Ju Uroj Suxes edhe ne Artikujt tjerr...

BOTA E MASKAVE

Ështe bërë bota
si laraska
krijon fytyra
me dy maska
një dje,
tjetër sot
nesër duket
si robot.

I dashurr I ZI

je kapur për flokesh nga islamogjeniteti yt e nuk po me tua asnjë fakt por vetëm demagogjira islamike e përralla nga bibla.

po ti shtroj dhe një here pyetjet e mia për prejardhjen, kristianitetin e Kastriotit e për aleancen e tij me mbretin serb.


Me sill një fakt (me referenca po jo serbe) për prejardhjen serbe te nenes se Kastriotit ?

Ku ka qenë Kastrioti ne luftën e fush-Kosovës 1389 ?

Beteja e Varnes ne 1444 ishte koalicion ballkanik apo aleancë serbe ?

Sa kisha ka ngritur ose ka rindertuar Kastrioti ?

Sa here është lutur zotit Kastrioti ?

Kur e ka patur aleancë me vatikanin Kastrioti ?

Pse nuk u kurorzua nga papa si mbret ?

Kur ka patur aleancë me venedikun ?

Pse luftoi kundër tyre ne 1447 kur kishte kur ishin aleate ?

Turp, turp, turp. Ato pak figura kombëtare qe i kemi (me pikatore) jo vetëm nuk nderohen por perdhosen nga Shqiptarët, apo te vetequajturit shqiptare inati qaj me lot inati Se shqiptar nuk është ai qe hedh balte ne një figure te tillë te kombit Shqiptar, dhe një figure qe e njeh edhe bota.
Jam totalisht me ato çfare thonë C.entau.r dhe cinik dhe nuk u duhet hequr pikë as presje.

Ndërsa ju dy arabeve (pasi nuk e besoj të jeni shqiptar), altruist dhe i zi, me sa duket nuk keni bërë ndonjëherë histori shqiptare. Gjithsesi sado injorante qe të jeni, prapë turp te keni qe flisni ne atë mënyrë për një figure te ndritur si Gjergj Kastrioti. Se edhe nëse nuk keni mësuar gjë në shkollë sigurisht qe keni dëgjuar për një figure si e Kastriotit.
Ju them vetëm një gjë, me mirë te shporreni nga Shqipëria ju dhe ata qe mendojnë si ju, shkoni ne arabi a turqi se ato vende janë për ju. Nuk meritoni as te shkelni ndonjëherë ne toke shqiptare.

P.s. Për stafin. Mos i fshini vetëm shkrimet e anti islamisteve, se nuk ka vetëm aty "ofendime" (nëse mund te quhen kështu). Sepse ma merr mendja është me keq te ofendohet kombi sesa një apo dy persona si këta dy tipat.

Do duhej qe për secilen Figure apo me mirë të themi Fytyre Kombëtare
te tregonim te vërtetën se cili ishte ai apo ajo.Këtë te vërtetë do
duhej ta dinim një here e mirë te gjithë ne qe i takojme kombit te
tij,dhe pastaj duke dijtur qartë te mirat dhe te metat e tij,ne këtë
rast te Gjergjit apo tjetrit të merremi vesh se si ta zbukurojme para
botës armike.Gjergji ishte një Fytyre historike Ballkanase dhe
evropiane,por ai s`ishte Shqiptar,sepse ne Kohen e meparme para lindjes
se tij,gjegjesisht para ardhjes se pushtuesve osmane ne Ballkan,nuk
njihej fare kombi shqiptar.At kohe Ballkanin e sundonin ortodokset
greke dhe sllave.Të tjerët ishin te pa identitet dhe thirreshin vetëm
ne baza fetare Katolik-Romak apo sllavogrek-ortodoks.Kombin shqiptar
për te parën here ne fjalorin politik evropian e futi Turqia osmane.E
bëri këtë,siç e kam shkruar x hera me pare,për qellime,jo humanitare te
saja por për perqarje dhe sundim me te lehtë te ballkanasve te
atehershem.Gjergji ne këtë prizme do duhej te shihej ashtu siç ishte ne
te vërtetë: një bir i një Ballkanasi (gjoja pasasadhes) i fiseve ilire
i cili ishte Romakizuar ne Katolik nga Vatikani,dhe si një bir i
Vojsaves sllave(Shkine)ortodokse!Pra Gjergji s`ishte fare shqiptar
pernga origjina e tij,nëse thirremi ne origjinen e babait te tij dhe te
nenes se tij si një Romako-sllav!E them si romakosllav sepse nuk dihet
fare se cila ishte gjuha e nenes se Gjon Kastriotit,ilire,italiane apo
sllave.Për Gjergjin dihet qe ka folur shkinishten me kompanine e tij te
ashtuquajturit ushtare qe e rrethonin.E tërë kjo ushtri dhe një
Skenderbeg shqiptar ishte një farse Turke kundrejt botës
dobiçiane(katolik-protestant-ortodoks)
Nuk është për tu nenvleresuar
fakti se ne këtë mes te këtyre tri rrymave te forta politiko-fetare
kombi ynë i sotëm shqiptar gjeti mundësinë te formohet dhe te
publikohet për botën e atehershme.Gjergj Kastrioti,pas shpalljes se
Kombit shqiptar nga Turqia me 1468,ai u be i kërkuar dhe i njohur për
botën dobiçiane.Atij iu leshuan pas pastaj tera shtetet e dobiçizmit qe
përmes tij te perpiqeshin ta spiunonin dhe dobesonin Turqine por nga
ana tjetër edhe kundër tij si shqiptar i posakrijuar dhe i publikuar te
ngrisin një bariere mospranimi dhe injorimi te identitetit te tij të ri
shqiptar!Dobiçizmi e perfitoi atë nga ana e tij si spiun dhe pastaj si
kundershtar te turkut por ai(dobiçizmi) hallin kryesor e pati qe kombin
e tij te saposhpallur nga Turqia ta anulonte duke ia mveshur
romakut,sllavit apo grekut.Dobiçizmi nuk dëshironte lejimin e krijimit
te kombeve të reja ne Ballkan,ne ballkanin qe ne kohën e karvaneve dhe
anijeve ishte qendra e botës!
Ata qe sot deshirojne te thirren ne
emrin e Gjergj Kastriotit,ata i bëjnë mirë dobiçizmit ortodoks.Sot
,duke mos mohuar vlerat e pjesërishme edhe te te tjerëve duhet te
ngriten lartë ata qe Kombin shqiptar e Pavaresuan dhe adresuan
gjeografikisht edhe si shtet qe e njohu edhe bota me pahir.Fytyrat
historike,duhet radhitur ne baze te te mirave qe i kanë sjellur Kombit
shqiptar e jo ne baze te vjetersise se tyre!Biles perrallave te vjetra
historike te cilat nuk mund te ekzaminohen dhe studjohen edhe
shkencerisht,nuk duhet besuar apo nëse duhet për shkaqe te shtytjes
politike aktuale atëherë me një rezerve te madhe!

problemi është se disa këtu me një menyrete logjikuari nga faktet dhe ngjerjet e shekujve te mevoneshem mundohen te hedhin balte mbi figuren me te madhe qe ky komb ka nxjerre.
Po, Skenderbeu mund te këtë luftuar edhe për te mbrojtur fenë e tij por kjo fe nuk ishte e tij personale, por egjithe trevave qe flisnin shqip ne atë kohe. Mos harroni se jemi ne një epoku kur nocioni komb ende nuk kishte lindur dhe feja dhe gjuha ishin te vetmet pjesë te ndergjegjies se perbashket te njerëzve.
Ajo qe Kastrioti bëri është pavarësia e Arberise duke iu kundervene një pushtuesi dhe një pushtues është dhe mbetet i tillë pavarësisht nga besimi qe ai ka.
Pranese çdo gjë e vëmë ne planin e besimin e kemi te humbur logjiken .

Është plotësisht e vërtetë qe bazuar ne te kaluaren ku para ardhjes se Turqve i tërë ballkani ishte ndare ne dy pjesë,ne katolike te Vatikanit dhe ortodokse te Greko-sllavise(Bizantit) por e keqja është se ne sot gjërat nuk i shohim me ne aspektin fetar por ne atë Kombëtar.Nëse merret për baze feja,Gjergj Kastrioti është një lufteter (nëse është)për te mbrojtur katolicizmin dhe ortodoksizmin ,fe këto te prejardhjes se tij!Por nëse gjykojme me te sotmen ku kombi dhe gjuha janë Baza themelore e njerëzve dhe qe qendrojne mbi fenë,atëherë Gjergji nuk ishte fare shqiptar.Nëse dikush e tregon Gjergjin si Mbrojtes te Dobiçizmit kundër Islamizmit këtë e pranoj fare pa rezerve sepse ai edhe këtë e ka bërë...here ne njërën e here ne tjetrën anë...por ku po mbetet Shqiptarizmi i tij? Ku e mori? Kush ia dha?Ku e kishte? A e kishte para Turqve?
Un kam sqaruar mirë ne shkrimet e meparme qe Para ardhjes se Turqve ne Ballkan nuk kishte komb Shqiptar!Sigurisht qe Gjergji as Gjoni nuk e ngriten Flamurin shqiptar ne ballkan para ardhjes se Turqve sepse këta e ndienin vedin sllave dhe flisnin sllavishten si gjuhe të tyre jetësore!
Heroi me i madh i Kombit Shqiptar i te gjhitha Koherave është ENVER HOXHA i cili s`u perzie me asnjë Fe të huaj por bëri Fene e tij ENVERIZMIN!

Fakte, referenca, prova ju lutem ...

e mos akuzoni forumet e tjera për antishqiptarizem se këtu qeka me keq.
Jo këtu s`është me keq por ti qenke me i varfer se duhet qe të kuptosh gjuhën e dijetereve!
...
Cilët shkrimtare shqiptare,bashkekohas te Gjergjit kanë shkruar për te?
Nga cilët shkrimtare dhe historiane e njohim ne Gjergj Kastriotin?
Këto duhet te studjosh ti dhe e gjene enigmen!Mos haro; gjergji ka jetuar sa dij unë 65 vjete se s`më intereson fort ai, dhe kjo do ishte diku nga fundi i shekullit 15 ai ka vdekur.Cili Libër është shkruar për te ne shekullin e 15?