Fjale te Urta !

Qeshu, rini. Qeshu. Bota është e jote.
Migjeni


Rinia vjen një herë, pranvera çdo vjet.
Algjeriane


Rinia është e lumtur ngaqë për të ekziston ardhmëria.
Gogoli


Ditët e rinisë janë ditët e shkëlqimit.
Bajroni


Edhe pse bota ecën përpara, të rinjtë prapëseprapë duhet të nisen nga fillimi.
Gëte


Më mirë të luash bixhoz me rininë tënde, se sa të mos bësh asgjë për të.
Kamy


Rinisë më shumë i pëlqen bukuria se dobia, meqë rinia drejtohet sipas ndjenjave e jo llogarive.
Aristoteli


Drejtohuni të rinjve: ata dinë gjithçka.
Xhoberti


Ma tregoni një të ri, që ka aq mend sa vetveten ta bëjë të marrë.
Stivensoni


Në moshën tetëmbëdhjetëvjeçare edhe djalli duket i bukur.
Japoneze


Shpesh dëgjojmë se rinia thotë: nuk dua të jetoj sipas arsyes së
tjetrit, do të mendoj vetë. E pse të mendohet për atë që është e
njohur. Merr ç'është e gatshme dhe shko më tej. Këtu qëndron fuqia e
njerëzimit.
Tolstoi

Më pëlqen qeverisja e të rinjve, mirëpo vetëm derisa të jetë mësuesi në klasë.
Pirandelo


Rinia është marrëzi, që mund ta shërojë vetëm pleqëria.
Arabe


Të rinjtë duhen vlerësuar, kurse pleqtë respektuar.
Muhameti


Rininë e kemi për të bërë marrëzira, kurse pleqërinë që t'i ankojmë.
Heminguei


Njeriut nuk i vjen keq pse është plak, por pse nuk është më i ri.
Drajzeri


Rrudhat e fytyrës në pleqëri zëvendësojnë shenjat e qeshjes në rini.
Barrymori


Në pleqëri njeriu ruhet më mirë nga fatkeqësitë, kurse në rini i duron më mirë ato.
Shopenhaueri


Ah, sikur rinia të dinte, e pleqëria të mundte!
Franceze

Pleqëria vetëm gjumin e ka të mirë.
Xoxa


Asgjë nuk na plak më shumë sa mendimi se po plakemi.
Lihtenbergu


Çdo kush dëshiron të jetojë gjatë, por asnjë njeri nuk dëshiron të jetë plak.
Nestroji


Pleqtë janë të rrezikshëm, sepse nuk kanë të ardhmëshme.
Shon


Pleqtë japin këshilla të mira, ngase nuk japin shëmbuj të këqij.
La Rosh*****o

Arti ështe pasqyrë e jetës.
Tolstoi


Kemi artin për të mos vdekur nga e vërteta.
Niçe


Arti është mënyra e njohjes së artistit me njerëzit.
Çemisbevski


Njeriu i përcjell njeriut mendimet me fjalë, kurs me art njerëzit u tregojnë njeri-tjetrit përjetimet e veta.
Plehanovi


Arti është krijuar që të përjetohet e jo të kuptohet. Andaj, çdo herë
artet, kur dëshirojnë të jenë të kuptueshëm, çdoherë thonë budallallëqe.
Drajzeri


Në art, para së gjithash, duhet ta shikosh dhe ta lcup-tosh të bukurën.
Stanisllavski


Arti nuk mësohet, se në art nuk ka mësues.
Tarkovski


Arti i bukur ështe art i gjeniut. Gjenialiteti është talent që i jep artit rregulia.
Kant


Kryeveprat shkruhen duke mohuar gëzimet e jetes dhe veten.
Mani


Ka shumë raste kur krijimtaria artistike është mësuesja e vërtetë e popujve.
Hegeli


Arti që nuk i sherben popullit ështe vetëm argëtim i njerzve të papune.
Majakovski


Të flasësh dhe të shkruash të vërtetën ështe arti më i rëndë nga të gjitha artet.
Gorki


Arti ka për detyrë të njohë e të shpjegoje jetën.
Mani


Artin duhet dashur në vete, e kurrsesi vetem në art.
Stanisllavski


Artisti i vërtetë duhet të jetë i lidhur ngushtësisht me natyrën, me jetën, sidomos me popullin.
Shumani


Artisti së pari lind veten e pastaj të pranishmit.
Olivie


Artisti i madh është gjithmonë një i plagosur i madh.
Valesi


Fantazia e artistit është realitet më i bukur se realiteti i rëndomtë.
Ashi


Kur artisti zbulon realitetin e ri ai s'e bën këtë për vete, ai e ben
ketë për të tjerët, për të gjithë ata që duan të dine në çfarë bote
jetojnë, nga vijnë dhe ku shkojnë. Ai prodhon për bashkësinë.
Fisheri


Të shpjere dritë në thellësinë e zemrës së njeriut, ja detyra e artistit.
Shumani


Artisti duhet të jetë i vetmuar dhe i zgjuar të vësh-trojë atë që sheh, duhet të flasë me vete duke zgjedhur më të mirën.
Da Vinçi


Budallai i veshur mirë ndrit, por vetëm pa e hapur gojen.
Indiane


Njeriu më budalla, megjithatë, është më i mençur e me tërheqës se majmuni më i mençur.
Pisarevi


Më mirë e njeh budallai shtëpinë e vet, se i mençuri shtëpinë e huaj.
Spanjolle


Kush nuk e vlerëson veten nuk është i lumtur, e kush e vlerëson është budalla.
Mopasani


Në qoftë se çon nëntë budallenj për të belerë diçka, ti je i dhjeti.
Tuholski


Njeriu i mençur i mëson dhjetë gjëra dhe beson njërën; budallai mëson një gjë dhe beson se di dhjetë.
Novalisi


Te puthësh në errësirë, të flesh në diell,të hash në qetësi,ja tri budallallëqe.
Ojeti


Kush nuk do gruan, verën dhe poezinë mbetet tërë jetën budalla.
Luteri


Budallai është budalla, kur dëshiron të bëhet më i mençur.
Hiçkoku


Gazetaria eshtë profesion tepër interesant, por duhet të braktiset me kohë.
Çerçili


Gazetari është i vetmi shkrimtar, i cili kur merr lapsin nuk shpreson pavdekshmërinë.
Ojeti


Gazetaria është krijimtari në duar të shpejta.
Arnoldi


Gazetari i dobët nuk është filozof.
Tuholski


Publiku i keq dëshiron gazeta të këqija.
Ibseni


Lexuesit hyjnë në gazeta si në banjo të nxehta.
Makluani


As teologët që predikojnë në kishë, as oratorët në parlament, as profesorët në shkollë nuk kanë aq ndikim sa ka shtypi.
Vyn Tuholski


Nuk kam asgjë për doganë, përveç gjenialitetit.
Uajldi


Të gjithë të mëdhenjtë janë modestë.
Lessingu

Ai qe di me se shumti flet me se paku. ( populli)

Buka po u thye s' ngjitet me nje te beshtyre. (populli)

Burri eshte koka, kurse gruaja eshte qafa. (populli)

C' ke bere do te ta bejne. (populli)

Dardha bie nen dardhe. (populli)

Dardha e ka bishtin mbrapa. (populli)

Dielli duket qe ne sabah(mengjes). (populli)

Dhelpra kur nuk e harrin rrushin, thote eshte i pa bere. (populli)

Degjo shtate a tete dhe perseri bej si di vete. (populli)

E dhena e tjeterit eshte si e krojtura e dhembit.á(populli)

Edhe bari i njomeá digjet neper te thate. (populli)

Fashati qe duket, s do kallauz.á(populli)

Floke gjate mendje shkurter.á (populli)

Fjalet jane gra, veprat burra. (populli)

Gruaja fut shejtanin ne shishe. (populli)
Gjella me kripe dhe kripa me karar. (populli)
Gjuha, vete ku dhemb dhembi. (populli)

Gjuha kocka s' ka e kocka thyen. (populli)

Gjithe gishtat dhembin njesoj. (populli)á

I zoti e nxjerr gomarin nga balta. (populli)

I talluri, te tall. (populli)

Jeto sikur do vdesesh neser. dhe meso sikur do jetosh gjithmone. (populli)

Kali i botes te le ne udhe, (rruge). (populli)

Kalliri me buk e mban koken poshte, ai bosh... perpjete. (populli)

Kur s' ke koke, ke kembe. (populli)

Koka ben koka peson. (populli)

Kush te do te shan. (populli)

Kush mungon, bluan. (populli)

Kush lyp shume, e humb dhe ate qe ka. (populli)

Mat shtate here, e pri njehre. (populli)
Me mire nje veze sot, sesa nje pule mot.(populli)
Me thuaj c' shoke ke , te te them se cili je. (populli)

Me nje lule.., s' vjen beari. (populli)

Me nje nuse.., nuk behen njeqind dhendurre. (populli)

Mendje e shendoshe ne trup te shendoshe. (populli)

Mendja e madhe.. e keqja e te zotit. (populli)

Me mikun ha e pi, por tregeti mos bej. (populli)

Mollen e mire, e ha derri. (populli)

Mos u mundo teá nxjerresh dhjame nga pleshti. (populli)

Mos shiko gunen, po shiko punen. (populli)

Mos hiq petullat me duart e tjeterit. (populli)

Mos bej te vesh vetulla, dhe nxjerr syte. (populli)

Nga ferra del trendafili, ashtu si dhe nga trendafili del ferra. (populli)

Nuk ngopet ariu me miza. (populli)

Nuk I bihet fyellit gjithnje ne nje vrime. (populli)



Nje dru i shtrember, shtremberon gjith stiven. (populli)

Nje dore lan tjeteren, te dyja fytyren. (populli)

Nje mik i mire, duket ne kohe te veshtire. (populli)

Nje gur s mban mur. (populli)

Nje njeri qe ka shume fjale, edhe nje i shurdhet e mund. (populli)

Peshku ne det, tigani ne zjarr. (populli)

Peshku i madh e ha te voglin. (populli)

Perse thirret gomari ne dasem...?!!!. (populli)

Pi rakine, mos pi mente. (populli)

Pune shume, e fjale pak. (populli)

Punen e sotme mos e ler per neser. (populli)

Qeni qe leh shume, nuk te ha. (populli)

Qeifi ha dhe kumbulla te tharta.á(populli)

Rrushi shih rrushin, dhe piqu. (populli)

Rri shtrember e fol drejt. (populli)


S' behen petullat me uje. (populli)

S' bie rrufeja ne ... (lavaman). (populli)

Shtri kembet, aq sa ke jorganin. (populli)

S'mbahet shtepia me mjell hua. (populli)

S' mbahen dy kunguj ne nje sqetull. ( populli)

Te gjithe derrat nje fytyre kane. (populli)

Te bente c do mize mjalte... haja dhe une. (populli)


Ujku qimen e nderron por zakonin s' e harron.(populli)

Agait i pjell edhe kau, jo vetëm lopa

Ai që bëhet i urtë si delja, e hanë ujqët

Ai që çdo ditë ka një dëshirë tjetër, asnjëherë nuk arrin ta plotësojë dëshirën e tij

Ai që di të vjedhë, di edhe të fshijë gjurmët

Ai që din me kuvenë, e hijeshon nejen në atë ven

Ai që don me u ba zengin, niset më së pari me vjedhë

Ai që është i pasur, jep nga teprica, ai që nuk është i pasur jep nga zemra

Balta -- m'e ëmbël se mjalta. Vlore
-Bije vendi -- pikë ergjendi. Berat
-Çdo hi ne vatren e ti. Jug
-Dheu yt te ngreh. Drenice-Kosovë
-Ma mirë me luejte nga mendja, se nga shpia. Guci
-Mbroje atdhene si shqipja folene. Shkodër
-Shqiponja fluturon ne qiell, po folene e bën
ne toke. Laberi
-Bese e shqiptarit -- si purteke arit. Jug
-Tosk e gege -- pemë nga një dege. Gjirokaster
-Shqiptari shqiptarit nuk ka c'i mburret
për trimëri. Skrapar

Trimeria

-Ai qe s'ka zemër, s'ka as thember. Jug
-A rrohet me zemër te lepurit? Jug
-Asht kollaj me ia pre bishtin ujkut te
vrame. Shkodër
-Burri o te fal, o te var. Gjirokaster
-Burri te mbyt, a te fal; I ligu as te mbyt,
as te fal. Shkodër
-Dyfeku pa fisheke tremb dy veta. (atë qe po afroet the atë qe po mban rroje) Vlore
-Dyfek qe te vrase vete nuk ka. Myzeqe
-Dhelpres me dhelperi, ujkut me trimëri. Jug
-Frikacakun e rrahin e ai thotë: "Qello dhe një here, pa te shoc!". Vlore
-Kurajua te nxjerr faqebardhe. Vlore


Liria

-Ai qe nderton me djerse, mbron me gjak. Jug
-Çdo njeri është mbret ne shtepine e tij. Jug
-Fikut ulet i hyp kushdo. Krujë
-I buti -- i humti. Jug
-Liria i ka rrenjet ne gjak. Jug
-Liria vjen kur s'I druhesh vdekjes. Berat
-Ma mirë me kone ni ditë e sokol, se njiqind vjet e orl. Veri
-Mos u fshi si miza nën bishtin e kalit. Korce
-Me mirë të vdesësh me këmbë, sesa të jetosh me gjunje. Berat
-Nuk rron peshki pa ujë. Kosovë
-Sekush fisheket I man për vete. Fier
-Sigjithcili ne punën e tij është zot. Jug

Besa

-Besa është ma e fortë se vdekja. Krujë
-Amanetin nuk e tret dheri. Skrapar
-Fjala -- si njala. Veri
-Ku eshe shpresa, atje është
edhe besa. Gjirokaster
-Ma zor a m'u ru pej mikit, se pej anmikit. Kosovë
-Po nuk e pate te ligen brenda, s'te vjen
nga jashtë. Vlore
-Muri luan, besa s'luan. Jug
-Thika te ve poshte, s'te ther; mynafiku
te grin. Devoll
-Si të kesh bes, nuk je fukara. Lure/Diber
-Piviti rrezon qyteteze. Jug
-Nga del fjala, del the shpirti. Jug

Sinqeriteti

-Dielli, edhe kur ka re, ndrit. Gjirokaster
-C'ma ka zemra, ma qit vena. Shkodër
-Difton fmija, c'ka shtëpia. Veri
-Duhet ndarre kashta nga kokrrat. Vlore
-Duket zogu qe ne ve. Jug
-Dhia I ka vitet ne brire. Laberi
-E vërteta rri si vaji mbi ujë. Veri
-Guha e huj te lidh ne kuj. Kosovë
-Gjarperi ecën dhe fshin gjurmet me bisht. Korce
-Jo prapa gishtit. Gjirokaster
-Kur s'e arrin macja mishte, I qelbet. Jug
-Kush di me lavdue, din edhe me cpife. Krujë

Rinia dhe Pleqeria

-Akoma vazhdon te qethesh me shelege?. Vlore
-Doli trëndafili, mbeten manushaqer. Jug
-Fjala e plakut, e pushka e djalit. Krujë
-Kali plak te len barren ne rrugë. Veri
-Kercejne kecerrit, kercen edhe cjapi. Jug
-I riu I ka mende si fruri. Krujë
-I riu ka fuqi, plaku mençuri. Jug
-Kollomioqi me I ri qet buken mete amel. Shkodër
-Plehu I vjetër është me I ndezur. Korce
-Pleqeria vjen me shokë. Jug
-Zemer kam, po këmbë skam. Jug
-Syri mjegulluar, mosha e shkuar. Gjirokaste

Pse udo gazetarëve

Nëse ti fjalën e thënë dhe të shkruar, mirë nuk e njeh,
nëse ti dritën e të vertetës jo, mirë ti nuk e sheh,
nëse ty mëndja të ndryshon qoftë edhe për një kafe…
nëse ti besnik i realitetit jo, nuk je,
nëse ti emrin dhe profesionin gazetarë,
pa shkruar asnjë fjalë për të vërtetën, marrë e ke…
Ndërsa sillesh çdo ditë pas titullarve të shtetit…
Ndonjë fjalë për të ua kapur e për ti lavdëruar…

Nëse ti të varfërit, ata më të thjeshtit,
Në male e fusha asnjëherë nuk i ke takuar,
Nëse ti asnjëherë në jetën tënde ndonjë libër nuk ke lexuar,
Nëse ti kasnec propogandash politike je bërë,
dhe faqet e gazetës i mbush me mashtrimin e tërbuar…

Nëse ti nuk e njeh lirinë, të drejtën njerëzore,
deri dhe të njeriut më të thjeshtë,
Nëse ti nuk e njeh lirinë kombëtare të popullit vetë,
Nëse ti nuk e njeh historinë botrore, historine e vërtetë
Nëse ti nuk e njeh histoirnë e vëndit tënd me çdo realitet,
Nëse ti nuk ke vullnetin dhe guximin e nevojshëm
për drejtësinë për të luftuar!

Mos më thuaj kurrë qe jë gazetarë
Por je thjeshtë një sahanlëpirës, servil i tërbuar
që koha ty të përcjell në të pavlerat e veta si të harruar!

Nëse…
Pseudoshkrimtarve

Nëse e ke marrë penënën në dorë
Në kohën që shkojë apo dhe sot…
Dhe ke shkruar faqe e romane plot
Vetëm që të marrësh famë me libra të botuar
Ndërsa në ato` ska asgjë me vlerë
Ska asnjë fjalë të urtë, ndokush diç` për të mësuar
Ska asnjë mënçuri, asnjë mesazh të qartë
Përveçse grumbuj fjalësh si sana në mullarë…
Që nuk josh me shije as më të uriturin gomar…
Më vjen keq që je lodhur or mburravec
Por po ta them troc dhe me bindje të plotë
Se ti nuk je shkrimtarë!

Nëse ti ngjarjeve të mëdha u ke ikur
Dhe fshehur je në shpellat e rehatisë, lluksit…
Ku muzika, pija dhe cigarja e fortë,
ku dhe shalët e bukura të „zogut“
të mbanin aq ngrohtë…
Kur diku gjak derdhej në luftën për liri
Kur diku burgjet mbusheshin me njerëz të pa faj….
Kur mijra të varfër pleq, gra dhe fëmijë
Interrnoheshin baltave e knetave të mëdha…

Ndërsa ti gotat i ktheje me puthje në Hotelet` Lukse
kur i merrnje dhe i jepnje nga të bukurat gra…
Në të botës qefe për ty, aq të mëdha…

Nëse personazhet e tua atje i gjete
Dhe frymëzimet e tua shterpe atje i ngjize…
Mos u dëshpro që askush ty stë lexon,
As në të vjetrat, por as në të rejat brigje…!

Nëse...
Pseudopoetëve

Nëse nuk ke vuajtur vërtetë
mos më thuaj asnjë herë së ti mund të bëhesh poet!

Nëse nuk të ka marrë uria kurrë,
nëse nuk ke ndjerë të ftohtë asnjëherë,
nëse nuk ke qarë me lot për padrejtesitë që të janë bërë,
nëse nuk e ke njohur kurrë lypsarin e vërtetë në udhë
dhe nuk je ulur asnjëherë në gjunjë para tij,
nëse nuk ke vuajtur për vuajtjen e të tjerëve,
nëse nuk ke arritur kurrë që ta shohësh të vërtetën në sy,
mos më thuaj që je poet, asnjë varg nuk ta dua ty,
mos u lodh të merresh kurre me poezi!

Ti` nëse nuk ke mundur që të ngrihesh heret
dhe karavanet e të interrnuarve mbuluar me të jeshiltat mushama
nëpër Xhadenë e mjegulluar...
ske mundur heret mbas mesante ti shikosh...
nëse ske mundur që zërin e të torturuarve` mbrapa mureve ta dëgjosh...
nëse ske guxuar qoftë dhe një shikim të rrebtë` padrejtësisë të ja lëshosh,
nëse ke heshtur kur nuk duhej dhe ortak je bërë me çdo Kodosh...
nëse fatkeqësisht` të tjerët për ti konkuruar` ke shkruar,
pikturuar ke, të krijosh diçka je munduar,
thjeshtë që mbi të tjerët të fluturosh...

Udhë të mbarë ore i vuajtur, i tërbuar...
por për mua sje krijues, sje poet, sje piktor,
sje asgjë më shumë se një intrigant saharosh!

Nëse…
Pseudopolitikanëve

Nëse ti vjen nga studimet e një shkolle
të siguruar me miq dhe më para,
Nëse ti vjen i fshehur mbas ndonjë grade apo diplome…
Me miq të nxjerrur e të fallsifikuar për hata,
nëse ti vjen pas ndonjë bande mafjoze…
milionash të vjedhur që investuar të ka…
nëse ti vjen pas biznesesh të pista…
ku je marrë me tregëti të zeza
e ca vota ti mundesh ti blesh me para…

Dhe rastësisht ti gjëndesh një ditë
Në qëndër të parlamentit,
Si bëlbëzan thashethemesh duke klithur si i tërbuar
Ku as dy fjalë sdin ti lidhish si burr apo grua
Që njeh nderin dhe vlerën e Besës së mrekulluar,
Pra nëse ti paturpësisht aq thellë ke depërtuar
Nëpër kohën tranzitore të tërbuar…

Ti nuk je asgjë më shumë se sa një fryme e vdekur
Që koha do të të hedhë në anën tjetër,
atje ku hidhet çdo gjë që mban erë të qelbur!
2007.

Më fal o Shekulli im

-I-
Shekulli im,
Ti më falë nëse unë para kohe erdha
Ti më fal se mbase diçka para kohe thashë,
Mbase diçka me shumë se çduhej bëra,
Ti më falë, nëse diçka më shumë se çduhej dhashë!

Ti më fal o shekulli im, sepse unë nuk e dija
Që aq shumë nuk duhej thënë a` shkruar për lirinë,
Nuk e dija që dikush nuk e paskërka fare problem
Ta shohë të coptuar kombin, ta shohë të vdekur historinë!

Ti më fal o shekull që të vërtetat i bëre të djegëshme…,
Dhe kombit po i vë vulën e ndasisë …
Tashmë do të ketë midis kombit gur e kufinjë…
Dy flamurë do të ketë, do të ketë dhe mure ndarje të rinjë!

Nuk e dija që zëri, nuk duhej ngritur aq shumë,
Ti më falë o shekulli im, më fal pra!
Nuk e dija që tradhëtarve do të u prishja punë
Në planet e ndarjes së zezë për hata!

Ti më fal o shekull i ri!
Ti Atdhe më fal, më falni dhe ju të gjithë!
Por jo kurrë, unë nuk do ta njoh një ndarje të tillë
Në asnjë shekull, në asnjë muaj, në asnjë javë as ditë!

-II-
O shekulli im, që para kohe mbase në ty unë erdha,
Ti më falë pra, sepse unë nuk e dija fare
Që aq shumë fjala ime do të u prishte punë
Hajdutëve, të korruptuarve, pseudopolitikanve!

Po më fal pra o shekull i ri, më fal, po të lutëm shumë!
Se unë nuk kisha nga ta dija, që s`paska ardhur akoma çasti për lirinë!
Ku ta dija unë se disa qendrokan krah për krah me armikun e vatrës…
Dhe në darka të gëzuara, me ata akoma hanë e pinë…!

Ti më fal o shekull i ri, më fal nëse zëri im, fjala ime të mërziti!
Po ku ta dija unë se akoma mbi këtë Dhe paska poshtrim dhe sundim,
Ku ta dija unë se fanatikët trashamanë qëndrojnë shpellave të mendimit,
Dhe zhgjahen përdhunimeve të panumërta, ata që nuk e fitojnë dot dashurinë!

Ti më fal o shekull, nëse vërtetë të prisha punë
Pse nuk i doroj dot disa prej atyre që "fronet" kanë zënë…
Me pseudo-veprat e tyre që servilizmave ua ngriti diktatura dhunë,
Ndërsa më të bukurën e kohës, rininë, rrugëve të mundimeve po e lënë!

Ti me fal o shekull i ri, më fal, se unë nuk duroj dot,
Kur karvan i injorancës shkon e vjen kaluar...
Mbushur xhepash` me para nga djersë e gjak, prej te tjerve derdhur
Ndërsa tunden të xhindosur, porsi kafshë të tërbuara…

Më fal o shekulli im që zë lartë u bëra,
Dhe mbase qetësinë e zhurmshme… shpesh ta prisha,
Çtë bëj, kur sërish tërfëllon e sundon ajo, injoranca e pseudove...
me shtatëqind e njëmijë fytyra!
2007

***
Poezi ne Gjermanisht
Gedichte auf Deutsch

Sie

Sie saß so stil wie ein Engel,
in einem Fenster, weit…mit ihrem Blick,
plötzlich von ihren Augen kammen Tränen,
wie ein Fluss von Bergen...` strahlten an das Licht.

Die schönen Augen, machte Sie zu,
sie wird „klein“ in ihrer Ecke
sie ging alleine in ihrer Ruhe…
in ihrer Welt, ...in der ganzen Strecke.

Ich sah` wie sie mit jemanden Redete,
um jemanden bettet` so tieff mit Herzen,
sie wollte gerne von ihm` alles nehmen,
was der` der liebste Mensch hat` als Schmerzen!

Sie ging irgendwo in einem besondren Himmel…
Sie bleibt so stil mit Augen zu,
Sie bettete um ihren liebsten Mensch,
Sie bettete so tief in ihrer schönen Ruhe!

Das dauerte so lang, ich konnte das nicht ertragen,
vor mir ein Engel weinen zu sehen.
Am ersten Blick von ihren offenen Augen,
"Ich fragte: wer hat den Engel so tieff verletzt?"

Der Engel kam raus von ihrer Welt…,
Sie schenkte mir ein schönen Blick und Lächeln
dann sagte sie mit einer leisen, besondren Stimme:
"Nein, es tut so gut, auch von solchen Schmerzen"!

Sie redete mit mir so schön, wie in Träumen,
über etwas besondres von Liebe und Leben…
dann nimmt Sie mit, ihr schönes Motiv…
und steigte aus in Richtung Himmel, irgendwo bei den Sternen.

Ich musste weiter…in meinem Weg
Auf dem gleichen Gleißen… ohne Ende,
in diesem Leben, wo man ganz selten trifft
die Engeln, die von andren nehmen` immer die Schmerzen!

Er...
Für Unsere Got

Er ist immer da…
dort und hin…
mit... und so nach…
Wie das licht in Weltall!

Er kommt und geht,
aber seine Spuren
findet man nie
im gleichen Weg.

Es ist so schwer das zu glauben,
so schwer ist das zu Verstehen,
das er immer kommt
und immer geht.

Es ist so unmöglich,
das nicht jeder kann,
etwas so klares, und schönes
zu sehen!
***
Juli 2007

Asajë…

Jo trëndafili s`ish i tillë
As edhe flutura me krahët ar`
Nuk ish purpuri nëpër diell
As vetë mëngjezi, si fytyrë e sajë!

Jo`jo`, petali s`ish aq i derdhur
Në të harkuar` si buzë e sajë,
jo sështë tërfili aq i përdredhur
sa çishte trupi, bel i asajë!

Nuk ka jo yll aq të heshtur,
që falë shkëlqim nëpër yjësi,
nuk është mesnata aq e dehur
nga e gjithë qiejve bukuri!

Nuk ka ylber të asnjë ujvare
të asnjë qielli të përtej dukur,
nuk gjëndet fjalë për ta përshkruar
atë fytyrë Ëngjëlli, aq të bukur!

Nuk ka jo zë, as jehonë të qiejve
Si zëri i sajë kur një fjalë e thotë,
nuk ka më të ëmbël se buzeqeshja
që ajo ta falë bashkë me një gotë…!

Nuk ka më të shtrenjtë përmbi këtë Dhe,
se sa ajo që na çfaqet vetëm në ëndërr…
se sa bukuria e mirësjedhëshme...
të cilen na e don aq shume e jona zëmër!

Kohës

Të prita ty...
ashtu siç më erdhe,
o e rastësishmja ime...
ti Kohë, që me Erën shkon e vjen tuj fishkëllue.

Të desha dhe të dua ty zëmërmira ime,
që kurrë e vorfën në ardhje e në ikje...
nuk paske qëllue!

Ndërsa ti vjen e shkon në moskthimin tand,
unë prapë me mall të pres e të përcjell
te udha e madhe…, ashtu vorfënisë ngarkue...

Eh` karavanet e shpirtrave gjithçfarë
ngarkuar vesesh, rëndin e rëndin,
moteve pa ndalun.
Dikush merr teshat e të vramit e i vesh,
dhe me gjakun e tij fiton e përfiton…,
tjetri turret si skjap i ndërkyem e llomotitjeve
pa fund vehtvehtën lavdëron...

Kjo botë, ah` mbushur vesesh gjithçfarë...
ku dhe thashethemexhiu` të urtin njeri e përçmon,
ndërsa ai`dhe hijes së vet i trëmbet
sa herë që goja në rrethin e të mënçurve i bëlbëzon!

Dikush qesën e pasunive aq shume e tundë...
dhe ligësive zgërdhihet gjithë epsh e përkundet,
ndersa mesnatave i zbehun si dritë e kandilit ai tutet,
mos kush pasuninë ja rrëmben a gruan...,
sa herë që ai në shtrat të tjereve struket...!

Eh kohë e dashtun, ti kryeforta ime,
ti që nuk pyet për dallgë dhëmbjesh të askujtë.
Jo` majat e pasurive-hordhiqe stë ndalojnë dot,
pa ja dhanë hakun gjithkujë!

Ti sflet as nuk qesh, biles as nuk qanë,
Ti` gjykatore e gjithësisë që me pluhur harrimi mbulon
çdo vrapues mashtrimesh dhe sakat e len në mëndje!
Ti që dhe miliardierët njësoj si të varfërit në varr mi çon!

Ti më qofsh e bukur, visaresh lulëzuar...
o moj e shtrenjta ime, ti drita jonë!
Aman o dritë e syrit, o dorë e Perëndive...,
atë që shkakton dhëmbje të tjerëve,
Ma godit gjithmonë!

Ndarja e kombit

Poeme
(Autori: Llemadeo)

Dardaninë e marrun me dhunë
që Kosovë ja vunë emrin kur e shkelën...
se Sllavisht e donin çdo punë
dhe në akcent të tyre e donin dhe emrin...
Sot po luftojnë vetë shqipëtarët, bijtë e Ilirisë
të cilët dhe gjuhën e të parve shkojnë tuj e përzije
me do fjalë turçe e sllavishte, kundër çdo të mire,
Po luftojnë me e nda me letra zyrtare Dardaninë
Me e nda përgjithmonë Shqipërinë Ilire!

Në emër të të njëanshmes pamvarësi...
në emër të politikave fanatike…
të kolltuqevë që ëndrrojnë ti gëzojnë në përjetësi,
të gradave të bukura e simpatike…
në emër të pa aftësive për të ditur,
në emër të pa aftësisve për të njohur historinë,
në emër të pa aftësive për të njohur atdheun,
në emër të çdo pa aftësie tjetër,
po e ndajnë Dardaninë me truallin e Ilirisë së vjetër!

Po thërrasin enveristët-stalinist të Tiranës:
"Kujdes ju, se mos Shqipërinë e bashkuar na përmendni!",
Po thërrasin të friksuarit e Prishtinës:
“Jo, jo, ne nuk duam bashkim me Atdheun Amë!”,
po gëzojnë xhaonturqit me çallmat në fyt...
ndërsa bisha sllave e uritur, gjëmon duke pritur mënjëanë.

Hej Iliria ime,
Që vetëm nga avioni ti dalloj trojet,
malet e brigjet e tua vetëm prej atje lart dallohen
piramidat mijra vjeçare, kështjellat,
vetëm nga avjoni tash mund të shikohen.

Ska mbetur gjë tjetër nga shqiptaria,
burrëria ka vdekur, Besa e të parëve tanë është shuar.
burrecat që mbas bytheve të grave gjithë ditën shikojnë
kafeneve anë rrugës rrinë duarlidhur duke pritur e shpresuar
se mos kush ndonjë copë liri apo bashkim ua hedh kah të kalojnë!

Ndërsa Iliria plakë, malet e tokët e lashta, historia, gjëmojnë,
mbuluar me pyje e shkurre, ndërsa kur marrin flakë nga zjarret
nxjerrin në dritë gurët e statuajt e Ilirisë…
dhe turrët sllavi e thotë se sikur është Ilir, i duket...
i ardhuri si cub hajninash njëmijë e katërqind vjeçar,
I thotë malit Ilir, se sikur është “sllave krahina”,
që Iliri-Pellazgjike i thonë tash e tridhjetëmijë vjet më parë!

Ndërsa shqiptari, i biri i Ilirisë së vjetër
shkon e ulet galmuç shtatë herë në ditë…
para çallmës së Osmanit-hajdut karavanesh…
i cili e nisi turrin e tij me plaçkë të bame
kur kinezëve punëtorë të mirë, plaçkitë ua kish ,
atëherë kur ata sillnin mëndafshe për tregjet Veneciane.

Ashtu u pasurua Osmani i parë, i biri i Turkemnistanit aziatik
dhe turrin e mori me bandat e ti e ju sul Kostandinopolit, mesdheut Antik
Ku Kostandini` bir i Nishit të Ilirisë, kish ngritë qytetrimin
dhe kulturën e Bizantit kish shtri në ato brigje
kur Europa ngrinte kështjella nëpër maja e mbi ujë
për tu shpëtuar bishave të natës, ujqërve e arinjëve...!

Ndërsa në të njëmijëtin e treqind e gjashtëdhjetëtin vjetë
mbas gjashtëdhjetë vjet luftrash` Kostandinopoli ra...
eh mjerë mesdheu, mjerë Troja e lashtë, mjerë Bullgaria,
Rumani e mjerë, mjerë Greqia dhe Iliria vetë
se në ç`duar hajdutësh u gjënd mesdheu i shkretë!

Çallma osmane valvitej Mesdheut,
sulltanet haremet i shtuan me vashat e Ballkanit
ku nga tridhjetë për një herë gishtrinjtë e këmbëve ia lëpinin
dhe trupin ja falnin dhunshëm në harem Sulltanit...
e kopila pa deshirë` të mjerat robina lindnin!

Askush nuk mund ta dijë se kush ishin ato vasha të gjora
që skllave u banë, vllezërit prej shpatës ti shpëtojnë...
Armene të bukura thonë, Romune, Bullgare, Greke, Afrikane,
Sllave, dhe Shqiptare kishte, se smundet askush ta mohojë!

Ndërsa çallma osmane pushtetin e dhunës e vuni në brigjet e Ballkanit,
Shqiptaret e vertetë mbas trimit Gjergj Kastriota
u bashkuan në një kushtrim lirie për atdheun.
Krah ju ba Leka i Dukagjinit me fjalët e besët e forta
siç ishte e Ilirise tradita ma e mirë e Dheut,
Dhe luftuan sa shëmbull ju ban botës në veprat e trimërive
deri sa jeta e tyre u shue në ato kohra!

Shqiptarët, bijtë e Ilirisë, luftuan sa mundën,
por ah` tradhëtia hyni, vesi i mashtrimit osmanlli
me pare të verdha, me një farë Florini
erdhi tuj i mashtrue vllaznit shqipëtarë
e kundër njëri tjetrit mjerisht i shtini!

Ja fali osmanlliu një qese me pare arit
të birit të shqiptarit, veç me ndrrue fenë...
la fali edhe një qese tjetër, biles edhe një gradë ja vuni krahit,
veç ai ta vriste të vëllanë e vet e ta shante Skënderbenë!

Ashtu mjerisht fillojë tradhëtia mids vllazënve shqiptarë,
filloj vrasja, që nuk e kish e Ilirisë burrëria jo kurrë ma parë.
Filluan plaçkitjet, dhunimet, deri dhe fisit me ja dhunue motrën
me ja vjedhë pasuninë e te tanë çka kish,
me ja vra deri dhe fëmine e me ja shkaterrue votrën.

Dhe u turren pseudo-shqiptarët për grada deri në Kostandinopol
që Stamboll ia vuni emrin Osmani kur e pushtoj...
dhe aty në oborr të ti` poste morën të nalta
këshilltarë, ministra e deri dhe ambasador...!

Ndërsa Shqiperia gjëmonte nën mjerimin e luftrave,
maleve iknin ditën, netëve luftonin pa pushim
qytetet e Shqiperisë nga hordhitë ti çlironin,
ato që vllezërit plangprishës i drejtonin prej stambollit…
herë si pashallarë të turkut e herë si batakçinjë...!

Fushat e arbërisë u lëshuan
kur mijra shtëpiat u dogjën nëpër natë,
kur mijra kishat u shëmbën nga osmanllinjtë,
kur toka shqipëtare u dogj
e mbeti djerr aq gjatë!

Por shqiptarët e vërtetë duruan,
një me Ujqërit në male u bënë,
në një shpellë me Ujkun fjetën
në bark të ti qumshtin e pinë
dhe kurrë nuk pranuan të dorzohen as ta falin lirinë!

Dhe një ditë kur Turkmenistan-osmanllija
që as gjuhë amëtare nuk kish...
po e thynete qafën andej nga anadollija…
ndërsa gjuhën amtare po ja krijonte një bir i Ilirisë
dhe me shkronjat europiane po ja pagezonte
ai që po ia mësonte deri edhe shkrimin e të shkurtër historisë...

…Thej qafën më në fund osmanllija
me pashallarë e sulltanë deri dhe me shërbëtorët shqiptarë...

Por ah` mjerisht në të tonat vatra
kur shqiptarët të çorditun mbas çallmave e gradave osmane ishin,
një tjetër osmanlli po hynte të sundonte
dhe një nam të zi truallit shqiptarë po ja bante
ku me gjak për një shekull do ta lante e shpërlante!

Kalojë shekulli i mjerë i luftrave ballkanike
ku shqiptarët mbetën të ndamë në katërqind copa
ndërsa europa shihte prej larg, maste e priste,
tuj e falë si dhuratë kombin shqipëtarë...
atje ku ja merrte mëndja së janë fuqitë e forta!

Nuk donte europa që në ballkan të kish
një shtet apo komb me besimin e osmanëve…
ndaj mjerisht dhe me ligje e coptojë katërfish
atdheun e të mirëve, të të vuajturve, trojet dhe bijtë e Ilirianëve!

Ndërsa sot qytetrimi slejon ma dallime fetare, po thonë!
Edhe pse një racizëm modern fshihet pas çdo vule.
Pra nuk po e lejojnë bashkimin e shqiptarëve
por një shtet të ri po krijojnë prej të njëjtit komb,
prej të njëjtës gjuhë e gjak, prej të njëjtës tradite të lashtë e kulture,

Sigurisht që një murë të ri po ndërton euorpa,
ndarje me Azine kërkon në Ballkan,
ndarje si një mur gjigand që përmidis trojeve tona
po ndan zyrtarisht ortodoksia, deri dhe vëlluan me vëllanë!

Ndërsa disa shqiptarë e duartrokasin ndarjen
dhe krijimin e një shteti të ri e quajnë si punë me mënd...
sepse funksionet e larta ata mundën ti kapin
dhe botës të bredhin si politikanë…etj, nëpër çdo vënd!

Uf, o tmerr, po ma i zi a ka o Zot ndër kohët tona
Kur qytetrimi po ngren lart të drejtat e njeriut…
Në një kohë kur e stervitura, politka ditore
Po thërret për bashkime shtetesh këndej nga Europa
Ndërsa bashkimin e të njëjtit popull po e ndalon me ligj!

E si mund të ketë Kontinent të bashkuar,
kur popujt e një gjuhe, të një kulture e gjaku i ndajne me zor?!

Çfarë thashë, me zor?

Oh` jo, jo me zor, por me deshirë të njaj shqiptarllek fanatizmi
Që shtatë herë në ditë falet para çallmës së Osmanllinjëve…
Falet para atyre që ja ndrruan dhe perenditë
Para atyre që bijat shqipëtare` me dhune ua çuan robina sulltanive…!

Llemadeo
2007


| Komente (0)
Shtator 04, 2007
Llemadeo, krijime të reja

Në vjeshtë...

A të kujtohet e mira ime
kur ti nëpër degë më kaloje si gjysëm Hënë
dhe nëpër gjethet e zverdhuara seç më fshiheshe
atë natë, kur të dua` të pata thënë!

U zverdhe në dritë të hënës, porsi gjethja
që me gishtrinjtë e bukur e shkoje nëpër buzë...
dhe mu afrove pranë, afër tek veshi
e më the ngadalë: Të dua edhe unë!

Mesnata kalojë ndërsa ne` në pyllin e vogël
mbi gjethe fjetëm dhe po me to gdhimë mbuluar,
oh ç`jorgan i bukur na mbulojë atëherë
dhe mbi ç`dyshek të butë fjetëm përqafuar.

Unë rrezën e parë të diellit e pashë në sytë e tu
kur ti më vështroje ashtu thellë` gjithë magji,
kur ti më the; “o shpirt, ma thuaj dhe një herë
atë që më the mbrëmë, ma thuaj përseri”!

Po të dua moj e mirë, të thashë, të dua shumë!
sa gjithë çkam mbi dhe, më shumë, më shumë!
Ndërsa ti më the: “pra aq sa të tëra vjeshtat gjethe kanë,
aq shumë të dua ty edhe unë o Xhan!

U ngritëm dora dora dhe dolëm në udhë,
ca gjethe ngjitur na rrinin` fustanit tënd dhe mua në këmishë,
ndërsa kalimtarët shikonin dhe me vehte qeshnin;
ata e dinin se ne duheshim, e morën vesh të gjithë!

Kjo vjeshtë e sivjetme…

Sa larg kjo vjeshtë më ka gjetur
aq larg prej teje, por jo nga kujtimi…
Çfarë ndjen ky shpirt, oh çfarë ndjen së thelli
Kur kujtoj kohën tonë, atje tek Bliri.

Ah, ajo pemë e bukur si një mal na dukej
Kur shikimet tona aq herë na i rrëmbeu,
Sa herë nën degë të tijë ashtu lagur qemë strukur
Aty ku e morëm njëri tjertin në krahë aq herë.

Rrufetë aty bashkë i pritnim tek kalonin,
Me rrebeshet e shirave të vjeshtës endacake.
Gjethet aty i ndiqnim me sy tek pikonin,
Në tokën e amshuar, në paqën e gjithë paqëve!

Ah` sot kaq larg jam, por ëndërra vjen atje…
Që tek bliri të të gjej bukuroshja ime,
Dhe në krahë të të marr, të rrëzohemi si atëhërë…
Gjer tek lumi të bijem, mbërthyer në rrokullime.

Eh` kjo ëndërr e çmëndur që më zgjon aq herë
Dhe sytë mi mbërthen tek e vjetra pikë,
Ku shpirti ndër kujtime mbërthyer rrin përherë
Me ëndrrën gënjeshtare të kthimit ndonjë ditë.

Ndërsa Trenat shtojnë shpejtësitë këndej në perëndim
Duke na tretur larg, çdo ditë më larg akoma…
E ti më rrin atje ku ëndrrat shoh gjithnjë,
Tek Udha, tek Bliri, tek ajo Strehëz e jona!

Ti më fal e dashura ime

Ti më fal e dashura ime
pse unë sërish nuk erdha dot
pse peng po më mbajnë këto udhëtime
nëpër mesnatat e errta, në këtë botë të ftohtë!

Unë të mungova sërish dhe sonte
Në takimin tonë të lënë ka mot…
Nuk munda shpirti im, nuk munda
Kjo udhë e gjatë po më lodhë aq fort.

Me ke pritur…

E di se më ke pritur, siç prite çdo të shtunë
Trenin e fundit atje në Stacionin tonë.
Atje ku ke pritur atë natë aq shumë,
Atë natë që ke qarë aq fort, aq fort.

Te ndjeva…

Të ndejva o shpirt, në atë orë të ndjeva,
kur mesanata kalojë dhe treni i fundit kish ndaluar
të pashë o zemër, të pashë tek më kërkoje
në atë peron të shkretë, tek silleshe e vetmuar.

Të pashë…

Të pashë kur ti udhën ngadalë e more
Me hapat e trishtueshem si në funeral…
Nuk doje jo vehtes ti besoje
Se unë sdo të vija më aty si me parë.

Ti ktheje kokën…

Ti e ktheje kokën pas, si atëherë,
kur ndaheshim mëngjeseve në udhën e madhe
dhe dorën e bukur lart e ngreje
si një shënjë Fanari…përmbi Oqeane!

Ti më prisnje…

Ti më prisnje çdo të shtunë në atë stacion…
Ndërsa sot` aq vite që atëherë kanë kaluar
Që nga nata kur unë u arratisa
Në këtë botë të ftohtë, për ty dhe për mua!

Përmbi dallgë…

Përmbi dallgë, tek hidhesha asajë nate…
Një sy e hapnja stërkalave nëpër valë
Dhe nga brigjet e hidhnja vështrimin si rrufe
Tek të shtrënjtat brigje, tek ty o Mall!

Dhe në kthim të frymëmarrjes tjetër…
Tek e rrihnja pashin e notit përmbi valë…
Diku atje lart tek Ylli ynë` o zemër
Fytyrën tënde e pashë atë mesnatë.

E çava detin me not, për pak liri
Malet me marrshime i shkapërceva
Ah, por jo` këndej stë gjeja ty,
As tokën ku të lashë jo` nuk e gjeja!

Gjeta…

Gjeta dyer të çelikta që nuk hapeshin,
Dritare të larta, gjithmonë mbyllur,
Ah, gjeta fytyra të idhta…
Që shikojnë si të ishin ndrydhur…

Gjeta burgun gjigand të moskthimit
ku dhe vetë vulat raciste janë…
gjeta letra që shkruajnë bllokimin
e një jete pa fund, pa anë!

Jo` të drejtë…

Jo` të drejtë skisha në fillim,
As për punë moj zemër, jo nuk kisha!
Çdo të drejtë e kisha me ndalim
Sepse i huaj, si bisha` për ta isha!

Spo të shkruaj…

Spo të shkruaj që të justifikohem,
Jo jo, unë gjithnjë ndihem fajtorë!
Ikja ime ishte një mëkat
Për të emblem` dashurinë tonë!

Ëndrra ime…

Ëndrra ime jo nuk u realizua
Se kjo botë sqënka e lirë siç na qe thënë,
Por ti lidhka këmbë edhe duar
Se të ndan me dhunë deri dhe me nënë!

Ti e din se nëna ime vdiq…
Ndërsa unë nuk erdha jo` dot ta varrosi,
Sepse` kjo botë raciste brinjë më brinjë,
Lirinë e udhëtimit sma vulosi!

Sdua të të mërzis e dashura ime
Ti jetoje jetën tënde dhe pa mua
Atë jetë që unë i lutëm zotit,
Të lumtur ta jetosh më të rejat e tua!

Vetëm kur isha me ty…

E kërkuam parajsën vetë,
me rrezikun që morëm në sy…
Edhe pse parajsën e vërtetë`
e ndjeva vetëm kur isha me ty!

Cikël poetik “Nëse…”

Nëse…
Pseudogazetarëve

Nëse ti fjalën e thënë dhe të shkruar, mirë nuk e njeh,
nëse ti dritën e të vertetës jo, mirë ti nuk e sheh,
nëse ty mëndja të ndryshon qoftë edhe për një kafe…
nëse ti besnik i realitetit jo, nuk je,
nëse ti emrin dhe profesionin gazetarë,
pa shkruar asnjë fjalë për të vërtetën, marrë e ke…
Ndërsa sillesh çdo ditë pas titullarve të shtetit…
Ndonjë fjalë për të ua kapur e për ti lavdëruar…

Nëse ti të varfërit, ata më të thjeshtit,
Në male e fusha asnjëherë nuk i ke takuar,
Nëse ti asnjëherë në jetën tënde ndonjë libër nuk ke lexuar,
Nëse ti kasnec propogandash politike je bërë,
dhe faqet e gazetës i mbush me mashtrimin e tërbuar…

Nëse ti nuk e njeh lirinë, të drejtën njerëzore,
deri dhe të njeriut më të thjeshtë,
Nëse ti nuk e njeh lirinë kombëtare të popullit vetë,
Nëse ti nuk e njeh historinë botrore, historine e vërtetë
Nëse ti nuk e njeh histoirnë e vëndit tënd me çdo realitet,
Nëse ti nuk ke vullnetin dhe guximin e nevojshëm
për drejtësinë për të luftuar!

Mos më thuaj kurrë qe jë gazetarë
Por je thjeshtë një sahanlëpirës, servil i tërbuar
që koha ty të përcjell në të pavlerat e veta si të harruar!

Nëse…
Pseudoshkrimtarve

Nëse e ke marrë penënën në dorë
Në kohën që shkojë apo dhe sot…
Dhe ke shkruar faqe e romane plot
Vetëm që të marrësh famë me libra të botuar
Ndërsa në ato` ska asgjë me vlerë
Ska asnjë fjalë të urtë, ndokush diç` për të mësuar
Ska asnjë mënçuri, asnjë mesazh të qartë
Përveçse grumbuj fjalësh si sana në mullarë…
Që nuk josh me shije as më të uriturin gomar…
Më vjen keq që je lodhur or mburravec
Por po ta them troc dhe me bindje të plotë
Se ti nuk je shkrimtarë!

Nëse ti ngjarjeve të mëdha u ke ikur
Dhe fshehur je në shpellat e rehatisë, lluksit…
Ku muzika, pija dhe cigarja e fortë,
ku dhe shalët e bukura të „zogut“
të mbanin aq ngrohtë…
Kur diku gjak derdhej në luftën për liri
Kur diku burgjet mbusheshin me njerëz të pa faj….
Kur mijra të varfër pleq, gra dhe fëmijë
Interrnoheshin baltave e knetave të mëdha…

Ndërsa ti gotat i ktheje me puthje në Hotelet` Lukse
kur i merrnje dhe i jepnje nga të bukurat gra…
Në të botës qefe për ty, aq të mëdha…

Nëse personazhet e tua atje i gjete
Dhe frymëzimet e tua shterpe atje i ngjize…
Mos u dëshpro që askush ty stë lexon,
As në të vjetrat, por as në të rejat brigje…!

Nëse...
Pseudopoetëve

Nëse nuk ke vuajtur vërtetë
mos më thuaj asnjë herë së ti mund të bëhesh poet!

Nëse nuk të ka marrë uria kurrë,
nëse nuk ke ndjerë të ftohtë asnjëherë,
nëse nuk ke qarë me lot për padrejtesitë që të janë bërë,
nëse nuk e ke njohur kurrë lypsarin e vërtetë në udhë
dhe nuk je ulur asnjëherë në gjunjë para tij,
nëse nuk ke vuajtur për vuajtjen e të tjerëve,
nëse nuk ke arritur kurrë që ta shohësh të vërtetën në sy,
mos më thuaj që je poet, asnjë varg nuk ta dua ty,
mos u lodh të merresh kurre me poezi!

Ti` nëse nuk ke mundur që të ngrihesh heret
dhe karavanet e të interrnuarve mbuluar me të jeshiltat mushama
nëpër Xhadenë e mjegulluar...
ske mundur heret mbas mesante ti shikosh...
nëse ske mundur që zërin e të torturuarve` mbrapa mureve ta dëgjosh...
nëse ske guxuar qoftë dhe një shikim të rrebtë` padrejtësisë të ja lëshosh,
nëse ke heshtur kur nuk duhej dhe ortak je bërë me çdo Kodosh...
nëse fatkeqësisht` të tjerët për ti konkuruar` ke shkruar,
pikturuar ke, të krijosh diçka je munduar,
thjeshtë që mbi të tjerët të fluturosh...

Udhë të mbarë ore i vuajtur, i tërbuar...
por për mua sje krijues, sje poet, sje piktor,
sje asgjë më shumë se një intrigant saharosh!

Nëse…
Pseudopolitikanëve

Nëse ti vjen nga studimet e një shkolle
të siguruar me miq dhe më para,
Nëse ti vjen i fshehur mbas ndonjë grade apo diplome…
Me miq të nxjerrur e të fallsifikuar për hata,
nëse ti vjen pas ndonjë bande mafjoze…
milionash të vjedhur që investuar të ka…
nëse ti vjen pas biznesesh të pista…
ku je marrë me tregëti të zeza
e ca vota ti mundesh ti blesh me para…

Dhe rastësisht ti gjëndesh një ditë
Në qëndër të parlamentit,
Si bëlbëzan thashethemesh duke klithur si i tërbuar
Ku as dy fjalë sdin ti lidhish si burr apo grua
Që njeh nderin dhe vlerën e Besës së mrekulluar,
Pra nëse ti paturpësisht aq thellë ke depërtuar
Nëpër kohën tranzitore të tërbuar…

Ti nuk je asgjë më shumë se sa një fryme e vdekur
Që koha do të të hedhë në anën tjetër,
atje ku hidhet çdo gjë që mban erë të qelbur!
Llemadeo,
Tetor 2007.

Më fal o Shekulli im

-I-
Shekulli im,
Ti më falë nëse unë para kohe erdha
Ti më fal se mbase diçka para kohe thashë,
Mbase diçka me shumë se çduhej bëra,
Ti më falë, nëse diçka më shumë se çduhej dhashë!

Ti më fal o shekulli im, sepse unë nuk e dija
Që aq shumë nuk duhej thënë a` shkruar për lirinë,
Nuk e dija që dikush nuk e paskërka fare problem
Ta shohë të coptuar kombin, ta shohë të vdekur historinë!

Ti më fal o shekull që të vërtetat i bëre të djegëshme…,
Dhe kombit po i vë vulën e ndasisë …
Tashmë do të ketë midis kombit gur e kufinjë…
Dy flamurë do të ketë, do të ketë dhe mure ndarje të rinjë!

GEFUNDEN

Ich ging im Walde
So für mich hin,
Und nichts zu suchen,
Das war mein Sinn.

Im Schatten sah ich
Ein Blümchen stehen,
Wie Sterne leuchtend,
Wie Äuglein schön.

Ich wollt es brechen,
Da sagt' es fein:
“Soll ich zum Welken
Gebrochen sein?“.

Ich grubst mit allen,
Den Würzlein aus,
Zum Garten trug Ichs
Am hübschen Haus.

Und pflanzt es wieder
Am stillen Ort;
Nun zweigt es immer
Und blüht so fort.

E gjetur

Unë shkova në pyll
për vehte`ashtu thjeshtë,
dhe asgjë spo kërkonja,
ky ish qellimi vetë.

Në hije unë pashë,
një të vockël Lule
shkëlqente si Yll,
si syckat e bukur.

Desha ta thyej,
dhe më tha me finesë:
“Për të më vyshkur,
don që të më thyesh ?”.

E shkula me çdo gjë
me rrënjë në thellësi,
në kopësht e solla,
tek e bukura shtëpi

Dhe mbiu përseri
në atë vënd të qetë,
tani rrit degë të reja
dhe lulëzon për jetë!

Unë, thjeshtë, Thjeshtësia!

Unë…thjeshtë unë!
Si një gjeth që e merr era,
Si një kujtim që nuk harrohet,
si një mall që dhemb aq shumë,
si një detë që s`rron pa lumë
Unë pra, thjeshtë unë!

Si një këngë dashurie...
lakuriq prej çdo lavdije!
i dëbuar…e i mallkuar…
I përbuzur, i rrënuar…!
I dashuruar…i harruar…!

Si një Lis i gjelbëruar…
Si një Shkëmb nëpër stërkalë
Si një puthje valë e dallgë…
Si një Mal me borë mbuluar,
Si një Detë dallgësh trazuar!

Oqean, mbytur thellesive…
Nëpër fjalë dashurie,
Nëpër puthje zjarr e valë…!
Pranë Pleqëve i pa fjalë…
Dorën shtrirë, si një lypsarë,
Për të mirën Mençuri
Për atë që, më mirë din ti!

Ah, Ujk, Luan, Tiger…, është pak!
Kur zemrimi të më marrë flakë,
kur ndokush më ngacmon Atdhenë,
Shqipërinë, Gjergj-Skendërbenë,
Kur ndokush më flet keq për Lekën…,
Dukagjinasve ua prozhmon jetën…,
Ilirinave dhe vetë Pellazgëve…!

Ah, aty ska më fjalë të tjera,
Por e zezë, merr fund potera!
Bëhem flakë qiellit përpjetë,
Oso Kukë bëhem vërtetë,
Si rrufe i djeg dhe Retë!

Unë, pra thjeshtë unë!
Që me fjalën, ndal çdo dhunë!
Ndal çdo hov padrejtësie,
veç me vargje poezie…
që i kam shpirt, e dashuri
dhe çdo të bukure, i rri në gji,
nëpër buzët Trendafile…
që sa herë ndjenë këngen time...:
ndjenë e falin me shpirt të qetë,
falin puthje me shikime,
falin ëmbel aq përkëdhelime,
falin jetë nëpër ëndrra,
sa hërë këngen ua don zemra!

Unë, që thjeshtë jam mbi ketë Dhe,
por dhe thjeshtë shkoj neser atje…
ku të shumtit kanë shkuar…
me aq dhëmbje e lotë vajtuar.

Unë pra, thjeshtë unë,
krejt i thjeshtë në biografi,
por me fjalët e zmrës time,
vij tek ju me dashuri,
dhe ju puth e ju marr në gji,
pa deshirën për lavdi!
Unë pra thjeshtë, thjeshtësia,
Llemadeo Shqipëria!